Θα επιχειρήσουμε σήμερα να συνοψίσουμε ορισμένα συμπεράσματα από την κατάρρευση των συνομιλιών στον Κραν Μοντάνα της Ελβετίας και όσα παρακολουθούμε από τότε. Μια πρώτη πικρή διαπίστωση είναι το πόσο εύκολα μπορεί να κυριαρχήσει στο εσωτερικό μέτωπο ο τυφλός φανατισμός και η πόλωση. Κι αυτό, 43 χρόνια ύστερα από το πραξικόπημα, την τουρκική εισβολή και την διαιωνιζόμενη παράνομη κατοχή της μισής σχεδόν πατρίδας μας. Εάν κάποιες (ή όλες) από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου επιμένουν να στήσουν και να ακολουθήσουν σκηνικό σκληρού ροκ στην εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 2018 ελπίζοντας «συσπειρώσεις» και «επιστροφές ψηφοφόρων», δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε τους «κερδισμένους» από αυτή την ένταση. Ευχόμαστε να αναλογιστούν, επιτέλους, τόσο τις ευθύνες τους, όσο και το ενδεχόμενο της ευρύτερης αποστροφής και απομάκρυνσης των πολιτών από την πολιτική και πού μπορεί να οδηγήσει αυτό. Και κάτι άλλο: υπάρχουν δυστυχώς ομάδες και στοιχεία στην κοινωνία μας, που συντηρούνται, ανατροφοδοτούνται και επιζητούν αυτήν την πόλωση, διαιωνίζοντας αρρωστημένες ψυχώσεις και εξυπηρετώντας τους εκείθεν των κατοχικών οδοφραγμάτων. Ας μην τους γίνει το χατήρι…

Πέρα από τις πρόσκαιρες επικοινωνιακές εντυπώσεις, θα ήταν καλό, τόσο ο πρόεδρος Αναστασιάδης, όσο και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, να κάνουν μια χρονογραφική έστω ανασκόπηση των εξελίξεων στο Κυπριακό, και του ειδυλλίου με τον Μουσταφά Ακιντζί (ουσιαστικά, κρυφού έρωτα με τον Ερντογάν), των τελευταίων χρόνων. Το να τους ζητήσει κάποιος αυτοκριτική, θα ήταν ουτοπία. Ας μπουν στον κόπο, τουλάχιστον, να διαβάσουν τις δηλώσεις τους, τα επιχειρήματά τους, τα «διαγγέλματα», τις διαβεβαιώσεις και τις δεσμεύσεις τους, μόνο κατά τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Για την κατά καιρούς επιστροφή της πλευράς μας στις συνομιλίες, συνήθως μετά δείπνου, την επίκληση του «φόβου της προσάρτησης των κατεχομένων», την «πολυμερή» που δεν θα ήταν «πενταμερής», τα μαξιλαράκια στο κατεχόμενο θέατρο της Σαλαμίνας, την «άψογον στάσιν» των δύο μεγάλων κομμάτων στο «ζήτημα» του ενωτικού δημοψηφίσματος, προς εξευμενισμό των απαιτήσεων του κατοχικού ηγέτη. Όλα αυτά, στον βωμό (;) του “momentum”…

Ακούγονται πολλά για το ζήτημα της «αλλαγής στρατηγικής». Της ποιάς; Και σε αυτές τις συνομιλίες είδαμε να επαναλαμβάνεται αυτό που, λίγο – πολύ, γίνεται από το 1974. Η δική μας πλευρά συνεχώς υποχωρεί, ακόμη και σε θέματα αρχών, και η Τουρκία συνεχώς θέτει στο τραπέζι των συνομιλιών νέες εξωφρενικές απαιτήσεις, κατοχυρώνοντας τα νέα κεκτημένα των «καημένων των Τουρκοκυπρίων». Ήδη έχουμε ξεπεράσει, κατά τα φαινόμενα, την εκ περιτροπής προεδρία, μιλάμε για πιθανή επιστροφή «γειτονιών της Μόρφου», φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και στην κοινωνία την παραμονή του κατοχικού στρατού στην Κύπρο και τις «ελευθερίες των Τούρκων πολιτών». Σε μια υπό σχεδιασμό «νέα πολιτεία», όπου δεχόμαστε να περιοριστούν δραστικά οι πολιτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κυπρίων πολιτών, Ελλήνων και Τούρκων… Την ίδια ώρα που ο Μ. Ακιντζί (σημειώνουμε την επιμονή του να μιλά – εδώ και μήνες – για τον «τουρκοκυπριακό λαό», ενώ αγωνίζεται – υποτίθεται – για τη «διζωνική δικοινοτική Κύπρο»…), κατηγορεί συστηματικά τους Ελληνοκύπριους για την κατάρρευση των συνομιλιών και ο Τσαβούσογλου δηλώνει, στα σοβαρά του, ότι η Τουρκία του Ερντογάν θα συνεχίσει τις προσπάθειες «για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού» (!), στη δική μας πλευρά η κυβέρνηση εκτονώνει την οργή της στον Άιντα, τα υπόλοιπα κόμματα επικρίνουν την κυβέρνηση γιατί «τα έδωσε όλα», και ο Άντρος Κυπριανού κατηγορεί την κυβέρνηση γιατί δεν έδωσε «το κατιτίς παραπάνω»…

Δεν μπορούμε να κρίνουμε εάν τα παραπάνω είναι συμπτώματα πολιτικής αφέλειας, αμοραλισμού, κυνικού οπορτουνισμού, απουσίας κοινής λογικής ή αυτοκτονικών τάσεων. Είναι καιρός, όμως, με ειλικρίνεια, να ξανασκεφτούμε το τι πραγματικά θέλουμε για την πατρίδα μας.

Υ.Γ. Η στήλη και ο συντάκτης της θα απουσιάσει τις επόμενες τέσσερις βδομάδες.

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος» στις 29 Ιουλίου 2017