Μνήμη Στεφανίας Χρυσοστόμου

Πρωινό ξύπνημα και ένα γρήγορο διαγώνιο διάβασμα των σημερινών ειδήσεων. Διαβάζεις μηχανικά μια τυπική, σχεδόν καθημερινή είδηση για μια ακόμη κοπέλα, 22 χρονών, που έσβησε στην άσφαλτο. Ξαφνικά προσέχεις το όνομα, το Στεφανία δεν είναι δα και από τα πολύ συνηθισμένα, συνεχίζεις στο επίθετο, προχωράς στην ιδιότητα, επί πτυχίω – της έμεναν 2-3 μαθήματα του Τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου, βλέπεις τις φωτογραφίες και συνειδητοποιείς ότι το κορίτσι που σκοτώθηκε το βράδυ της Κυριακής προς Δευτέρα 24 Ιουλίου, στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας Τροόδους, ήταν η φοιτήτριά μας στη Φιλοσοφική Σχολή. «Ενεπλάκη σε τροχαίο, βγήκε από το αυτοκίνητό της να διευθετήσει τα περαιτέρω» και την παρέσυρε διερχόμενο όχημα…

Σκέφτεσαι τους γονείς της, την οικογένειά της, τους φίλους και τις φίλες της. Σκέφτεσαι τα όνειρά της, τα τόσα σχέδια που θάκανε, τα τόσα πολλά που δεν πρόλαβε να ζήσει, τις σκέψεις της εκείνο το τελευταίο βράδυ.

Τη θυμάσαι στο αμφιθέατρο, στο Α019, στο μάθημα της Πολιτικής Ιστορίας, ένα όμορφο νέο παιδί με ένα πλατύ γλυκό χαμόγελο, τις φορές που ήρθε στο γραφείο, την αμηχανία της καθώς δεν μπορούσε να ομολογήσει ότι δεν ήταν για αυτές τις αίθουσες και ότι τα όνειρά της ήταν για αλλού, το φιλότιμό της και τις προσπάθειές της, την τελευταία φορά που την είδες στο καφέ της Καλλιπόλεως, πριν από μερικές βδομάδες. Και δεν μπορείς να το πιστέψεις… Μόνη παρηγοριά (;) η «φιλοσοφία επί των ανθρωπίνων».

…Κι η γολέτα εξηκολούθει ακόμη να βολταντζάρη εις τον λιμένα. Κι ο μικρός βοσκός εξηκολούθει να φυσά τον αυλόν του εις την σιγήν της νυκτός.

Κι η φώκη, καθώς είχεν έλθει έξω εις τα ρηχά, ηύρε το μικρόν πνιγμένον σώμα της πτωχής Ακριβούλας, και ήρχισε να το περιτριγυρίζη και να το μοιρολογά, πριν αρχίση τον εσπερινόν δείπνον της.

Το μοιρολόγι της φώκης, το οποίον μετέφρασεν εις ανθρώπινα λόγια εις γέρων ψαράς, εντριβής εις την άφωνον γλώσσαν των φωκών, έλεγε περίπου τα εξής:

Αυτή ήτον η Ακριβούλα

η εγγόνα της γρια-Λούκαινας.

Φύκια ‘ναι τα στεφάνια της,

κοχύλια τα προικιά της…

κι η γριά ακόμη μοιρολογά

τα γεννοβόλια της τα παλιά.

Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό

τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου.

 Ώρα καλή, Στεφανία.  Και μακάρι, εκεί που θα πας, να ασχοληθείς με αυτό που πράγματι ονειρευόσουνα και επιθυμούσες…