Απεβίωσε χτες, 19 Μαΐου 2021 η Ντίνα Παγιάση – Κατσούρη (1941-2021), από τις καλές ποιήτριες της γενιάς της, πνευματική δημιουργός, δημοσιογράφος, εκδότρια του περιοδικού Άνευ εδώ και είκοσι χρόνια, από τα μέλη της ομάδας των «Κυπριακών Χρονικών» στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Πάντοτε με άποψη και συχνές παρεμβάσεις στον δημόσιο λόγο είτε για τα πολιτικά, είτε για τα πολιτιστικά μας πράγματα είτε για να διαμαρτυρηθεί, ως μαχητική ακτιβίστρια, διεκδικώντας το στοιχειώδες δικαίωμα των συνανθρώπων μας με προβλήματα κινητικότητας στην πρόσβαση σε δημόσιους χώρους, θέατρα, αμφιθέατρα και βιβλιοθήκες. Άνθρωπος ζωντανός που σε παρακινούσε πάντα να γράψεις, να παρακολουθείς την πνευματική και καλλιτεχνική δραστηριότητα του τόπου, να εκφράσεις τη γνώμη σου.

Η Ντίνα ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα αγωνιστικού πνεύματος και δίψας για δράση, καθώς έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 με κατά πλάκας σκλήρυνση. Πάλεψε για κάθε στιγμή της ζωής της με γενναιότητα, σε εντελώς διαφορετικές εποχές από τις σημερινές, πολύ πιο αντίξοες και επαχθείς για όσους συνανθρώπους μας αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα, έχοντας τη στήριξη και την αγάπη του αείμνηστου σύζυγού της, Γιάννη Κατσούρη, του γιου τους, Χριστόδουλου Κατσούρη, και των φίλων της, στους οποίους έδινε με τη στάση της μαθήματα ζωής, ευαισθησίας και αξιοπρέπειας.

Για μια από τις δέκα ποιητικές συλλογές της Ντίνας Κατσούρη, «Τα ποδοσφαιρικά» (Λευκωσία: Άνευ, 2013), είχα γράψει παλιότερα στο «Περί ιστορίας» (https://papapolyviou.com/2013/11/07/ipsili-podosferiki-poetiki-ntinas-katsouri-ta-podosferika/). Αναδημοσιεύω από εκεί ένα ποίημα που αγαπώ ιδιαίτερα. Αντί αποχαιρετισμού

Η τρίπλα του Ρονάλντο

Και για να είμαστε έντιμοι

πάνω από τα σουβλάκια

τις πίτσες

τις μπύρες και

τα αναψυκτικά

η τρίπλα του Ρονάλντο

σκέπασε σαν δαντέλα

το γρασίδι του γηπέδου

βγήκε στο δρόμο

καβάλησε τις στέγες των σπιτιών

κρεμάστηκε στην απλωμένη μπουγάδα

χάιδεψε τα στήθη των κοριτσιών

κράτησε παρέα στη γιαγιά

ξαπόστασε για λίγο στα ορθάδικα

και έκαμε ακόμα μια τρίπλα

με τα παιδιά της γειτονιάς.

Μπορεί βέβαια στο τέλος να ηττήθηκε η ομάδα

εκείνο που έμεινε, όμως, τελικά

ήταν τα δάκρυα της κοπελιάς,

στην έξω αριστερά κερκίδα

και η τρίπλα στην καρδιά της.

Ένα από τα τελευταία εξώφυλλα του “Άνευ”