Το πρόσφατο συνέδριο για την ιστορία του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα και στην Κύπρο μας έδωσε, πέρα από τα άλλα, και την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τα φίλαθλα αισθήματα και τη χωρίς συμπλέγματα και ενοχές αγάπη για το ποδόσφαιρο αρκετών πνευματικών ανθρώπων. Μια από τις πιο δυνατές συγκινήσεις και δώρο ακριβό ήταν η ανάγνωση της τελευταίας ποιητικής συλλογής της Ντίνας Κατσούρη, «Τα ποδοσφαιρικά» (Λευκωσία: Άνευ, 2013).

Η Κατσούρη (Αμμόχωστος 1941), από τις πιο αναγνωρίσιμες γυναικείες ποιητικές φωνές του νησιού μας, αν και δηλώνει με μετριοφροσύνη ότι οφείλει την αγάπη της για το ποδόσφαιρο στον σύζυγό της, τον αείμνηστο Γιάννη Κατσούρη, αποδεικνύεται κάτοχος όλων των σύγχρονων μυστικών της στρογγυλής θεάς σε απίστευτο εύρος και με λεπτομέρειες που εκπλήσσουν έναν φανατικό φίλαθλο. Καταθέτει στη συλλογή της 47 «ποδοσφαιρικά» ποιήματα που σχεδόν στην ολότητά τους είναι εμπνευσμένα από μεγάλες μορφές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου των ημερών μας, γεγονός μοναδικό για τη νεοελληνική  ποίηση. Ενδεικτικά, παραθέτω ορισμένους τίτλους ποιημάτων της συλλογής: «Ο πολύς Ζοζέ Μουρίνιο», «Ο Πεπ Γκουαρντιόλα», «Ο Μάριο Γκέτσε», «Και πάλι ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον», «Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς». Παράλληλα, αναζητεί και αναδεικνύει με την ευαίσθητη ματιά της όψεις, αδυναμίες, τη ματαιοδοξία και τη μοναξιά των ποδοσφαιρικών αστέρων πέρα και πίσω από τη λάμψη τους, ή μέσα από την εκκωφαντική σιωπή των έρημων γιγάντιων σταδίων: για τις άδειες στάθμευσης αναπήρων σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, την παιδική ασθένεια του Μέσι, τον καρκίνο που κτύπησε τον Ροκέ της Μπέτις, τα δάκρυα του Ρονάλντο, την απέχθεια του «μισητού Μουρίνιο» στα τραγούδια της Σακίρα.

Από τα πανέμορφα «Ποδοσφαιρικά» της Ντίνας Κατσούρη, μια ποιητική συλλογή που «πετυχαίνει πολλά γκολ» και χαρίζει μοναδική συγκίνηση, επέλεξα για τους αναγνώστες του «Περί Ιστορίας» δύο ποιήματα.

 

Η τρίπλα του Ρονάλντο

Και για να είμαστε έντιμοι

πάνω από τα σουβλάκια

τις πίτσες

τις μπύρες και

τα αναψυκτικά

η τρίπλα του Ρονάλντο

σκέπασε σαν δαντέλα

το γρασίδι του γηπέδου

βγήκε στο δρόμο

καβάλησε τις στέγες των σπιτιών

κρεμάστηκε στην απλωμένη μπουγάδα

χάιδεψε τα στήθη των κοριτσιών

κράτησε παρέα στη γιαγιά

ξαπόστασε για λίγο στα ορθάδικα

και έκαμε ακόμα μια τρίπλα

με τα παιδιά της γειτονιάς.

Μπορεί βέβαια στο τέλος να ηττήθηκε η ομάδα

εκείνο που έμεινε, όμως, τελικά

ήταν τα δάκρυα της κοπελιάς,

στην έξω αριστερά κερκίδα

και η τρίπλα στην καρδιά της.

 

Η άλλη όψη του ποδοσφαίρου

Δεν το μετάνιωσε ποτέ

Ο Ερίκ Καντονά

που προπηλάκισε έτσι

τον αναιδή οπαδό

με τις ρατσιστικές προθέσεις.

Μα ούτε και ο Ζινεντίν Ζιντάν

για την κουτουλιά

που έδωσε στον Ματεράτσι

για τα αήθη υπονοούμενα.

Μέσα όμως

από αυτήν τη σκληράδα

ξεπήδησε κατά έναν περίεργο τρόπο

μια απίστευτη

και ανεπανάληπτη ευαισθησία

που δεν θα υποπτευόσουν

σε καμιά περίπτωση

πως κρυβόταν

πίσω από μια πάσα,

ένα χατ τρικ και ένα πέναλτι.