Απεβίωσε προχθές, Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021, στη Λεμεσό, ο θεολόγος Ιωάννης Γ. Κασίνης.  

Ο Γιάννης Κασίνης γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1936 στην Κάτω Ζώδια, το μεγαλύτερο κεφαλοχώρι της περιοχής Μόρφου. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μόρφου το 1954, επί γυμνασιαρχίας του σπουδαίου φιλόλογου Κυριάκου Χατζηϊωάννου. Μυήθηκε στην ΕΟΚΑ (ορκίστηκε με μια ομάδα συγχωριανών του στο γραφείο του Παπασταύρου Παπαγαθαγγέλου, στη Φανερωμένη) και ανήκε σε μια διακριτή ομάδα αγωνιστών που είχαν ιδιαίτερες σχέσεις με την Εκκλησία και τις εκκλησιαστικές οργανώσεις. Μετά τη βασική στρατιωτική του εκπαίδευση στα όπλα και στις εκρηκτικές ύλες, που έγινε στο Δημοτικό Σχολείο της Ζώδιας από τον «Ευαγόρα», δηλαδή τον Νότη Πετροπουλέα, και ενώ μεσολάβησε η έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, του ανατέθηκαν προσχηματικά καθήκοντα γραμματέα στην Ιερατική Σχολή, στη Λευκωσία, με πραγματικό σκοπό να στελεχώσει την ομάδα που λειτουργούσε υπό την καθοδήγηση του διευθυντή της Σχολής Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη (ψευδώνυμο «Τσέλιγκας»), η οποία από την έναρξη του αγώνα μέχρι και τον Ιούνιο του 1956 αποτελούσε ατύπως το κεντρικό τυπογραφείο της οργάνωσης. Εκεί ήταν εγκατεστημένος ο πολυγράφος όπου τυπώνονταν τα φυλλάδια της ΕΟΚΑ και στέλλονταν κατά δέματα σε ολόκληρη την Κύπρο, από εκεί γινόταν η θρησκευτική στήριξη των ανταρτών της οργάνωσης, και αλλά και από εκεί έφυγε η ωρολογιακή βόμβα που τοποθέτησε ο Νεόφυτος Σοφοκλέους κάτω από το στρώμα του στρατάρχη Χάρντινγκ. Τον Μάιο του 1956, οι Βρετανοί στρατιώτες πραγματοποίησαν μεγάλες έρευνες και στην Ιερατική Σχολή, όπου συνέλαβαν για πρώτη φορά τον Διευθυντή και τον γραμματέα της Σχολής, δηλαδή τους Λευκωσιάτη και Κασίνη. Ακολούθησε, τον Ιούνιο του 1956 νέα σύλληψη του Κωνσταντίνου Λευκωσιάτη, που οδήγησε σε μακροχρόνια κράτησή του και στην αναστολή της δράσης της ομάδας της Ιερατικής Σχολής.

Τότε (Ιούνιος του 1956) ο Κασίνης επέστρεψε στην γενέτειρά του, την Κάτω Ζώδια, όπου επανασυνδέθηκε με τις ομάδες της ΕΟΚΑ στην περιοχή Μόρφου, με πρώτα καθήκοντα τη διεκπεραίωση της αλληλογραφίας του τομέα Μόρφου με τον κεντρικό σύνδεσμο της οργάνωσης, στη Λευκωσία. Ακολούθησε ένα σύντομο διάστημα ανάληψης του τομέα Μόρφου από τον Στέφανο Πρωτοπαπά και τον Απρίλιο του 1957 ο τομέας διχοτομήθηκε σε τομέα Ακακίου, υπό τον Νόνη Εγγράφου και τομέα Μόρφου, που ανέλαβε ο Γιάννης Κασίνης, που παρέμεινε τομεάρχης μέχρι τη σύλληψή του, τον Οκτώβριο του 1958, όταν τον διαδέχθηκε ο Νίκος Κόσιης.

Η σύλληψη του Γιάννη Κασίνη οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες γκάφες των Βρετανών στη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ: οι ανακριτές του τον συνέλαβαν ως «Ανδρέα Αγγελίδη», τον βασάνισαν αναζητώντας τον Γιάννη Κασίνη, και όχι μόνο αυτό, αλλά δικάστηκε κιόλας, καταδικάστηκε εις θάνατον ως Ανδρέας Ιωάννου Αγγελίδης, μαθητής 19 ετών, από την Πάνω Ζώδια, τον Δεκέμβριο του 1958. Με αυτό το όνομα έζησε και την αγωνία του μελλοθανάτου μέχρι να του δοθεί η τελική χάρις, τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς του 1959. (Η πρωτοφανής αστυνομική, ανακριτική και δικαστική γκάφα των αποικιακών αρχών αποκαλύφθηκε όταν συνελήφθηκε και ο … πραγματικός Αγγελίδης…)

Τα τελευταία χρόνια ο εκλιπών είχε αφιερωθεί στην έρευνα και στη συγγραφή, και εξέδωσε τρία βιβλία: Πρώτα τα «Απομνημονεύματα του αγώνα της ΕΟΚΑ» (Λευκωσία: Ταμασός 2006, σελ. 604), ακολούθησε το «Η Μόρφου κατά τους χρόνους της Αγγλοκρατίας, 1878-1959 Λευκωσία: Επιφανίου 2009), σελ. 774 και τέλος το δίγλωσσο (ελληνικά & αγγλικά) «Οδοιπορικό στις Εκκλησίες της κατεχόμενης Κύπρου (Λεμεσός 2011, σελ. 313). Εδώ και αρκετά χρόνια, εργαζόταν με αφοσίωση πάνω σε μια φιλόδοξη και μεγαλόπνοη έρευνα στον κυπριακό Τύπο της εποχής του αγώνα της ΕΟΚΑ, μιαν εργασία που δεν πρόλαβε δυστυχώς να ολοκληρώσει.

Είχα την τιμή να παρουσιάσω τα Απομνημονεύματα του Γιάννη Κασίνη για την ΕΟΚΑ και να προλογίσω το βιβλίο του για τη Μόρφου, δυο εκδόσεις που πλούτισαν τη βιβλιογραφία και τις γνώσεις μας για την πόλη και τα χωριά της κατεχόμενης Μόρφου και την ιστορία τους και γνώρισα από κοντά τον ερευνητικό του μόχθο, την επιμονή στην έρευνά του, τη σπάνια σεμνότητά του και την πίστη του στα ιδανικά του.

Ας είναι αιωνία του η μνήμη