Οι αυριανές εκλογές στην Ελλάδα μας δίνουν την ευκαιρία να θυμηθούμε μια θρυλική φυσιογνωμία της παραπολιτικής νεοελληνικής ιστορίας και έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους «τύπους» της παλιάς Αθήνας, τον Αρμάνδο Δελαπατρίδη. Με μικρασιατική καταγωγή, γεννημένος γύρω στα 1895, ο Τηλέμαχος Νταλάκας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, έφτασε στην Αθήνα από τη Μυτιλήνη το 1925. Σύμφωνα με τους αστικούς μύθους που συνόδευαν το παρελθόν του, είχε υπηρετήσει ως λοχίας στη Μικρασιατική εκστρατεία και είχε βιώσει μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση. Στην Αθήνα υιοθέτησε το Αρμάνδος Δελαπατρίδης και ίδρυσε το «κόμμα των κυανολεύκων» (για μια περίοδο μετονομάστηκε σε «Αναμορφωτικόν Κόμμα»). Καλοντυμένος, με φράκο και σκληρό ημίψηλο, με φαβορίτες και μονόκλ, εκφωνούσε παλμώδεις πολιτικές ομιλίες, προκαλώντας συναγερμό στους αργόσχολους των καφενείων και στους γαβριάδες του κλεινού Άστεως. Εκτός από την πολιτική, είχε πάθος με τη λογοτεχνία, με κορυφαίο ανολοκλήρωτο έργο το «Η κοινωνία γελά». Η κλοπή των εκατοντάδων σελίδων του ανέκδοτου χειρογράφου από κακεντρεχείς «θαυμαστές» του, στάθηκε μεγάλο ψυχολογικό κτύπημα, ωστόσο συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να γράφει. Κέντρο της πολιτικής του δραστηριότητας ήταν η Πλατεία Συντάγματος, όπου επί καθημερινής βάσεως ανέλυε το πρόγραμμά του στα αλαλάζοντα πλήθη, υποσχόμενος ότι «θα σώσει την Ελλάδα». Το «αρχηγείο» του στεγαζόταν στο καφενείο Ζαχαράτου, όπου δεχόταν τους υποψήφιους συνεργάτες του, μοιράζοντας αφειδώς (με 1-2 δραχμές) υπουργικούς θώκους. Οι εφημερίδες τού αφιέρωναν ευθυμογραφήματα και σκίτσα και οι επιθεωρήσεις θεατρικά νούμερα, ενώ συχνά δημοσιεύονταν στον Τύπο (έναντι μικρής αμοιβής) αποσπάσματα από το ανέκδοτο λογοτεχνικό του έργο, συνήθως με ύμνους στον έρωτα. Η πανελλήνιά του αναγνώριση πιστοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1926, όταν ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος τον κατονόμασε (μαζί με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου…) ανάμεσα στους «ανισορρόπους που διατείνονται ότι ηγούνται κομμάτων»…

Η πάροδος των ετών έφερε την κόπωση του «προέδρου» και των «οπαδών». Στη δεκαετία του 1930 ο Δελαπατρίδης κλείστηκε στο ψυχιατρείο, όπου πέρασε τα δύσκολα  χρόνια της Κατοχής. Στα μετεμφυλιακά χρόνια, με την αναζωπύρωση του Κυπριακού ξαναβγήκε στους δρόμους. Ήταν πια καταβεβλημένος, όμως δεν είχε χάσει το πάθος του για την πολιτική, που τον έκανε να παραβλέπει τις χοντράδες εις βάρος του από ένα νέο ακροατήριο, που είχε χάσει την προπολεμική αστική λεπτότητα. Τότε ήταν που του αποδόθηκε και η ρήση «Αθηναίοι, βγάλτε με, και θα περνάτε φίνα, φρενοκομεία πάμπολλα θα κτίσω στην Αθήνα»…

Σκίτσο που απεικονίζει τον Αρμάνδο Δελαπατρίδη.

Ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης πέθανε την 1^η Ιουνίου 1960. Οι εφημερίδες της εποχής, του αφιέρωσαν νεκρολογίες γραμμένες με τρυφερότητα. Έγραφε πρωτοσέλιδα η αθηναϊκή «Ελευθερία» στις 2 Ιουνίου 1960: «Το κοινόν από την πρώτην εμφάνισίν του τον εχαιρέτησε με ενθουσιασμόν, αλλά και με ανάμικτον οίκτον. Τον ήκουσε να εκφωνή τους πρώτους λόγους και ήρχισε να αμφιβάλλη αν ήτο πράγματι ανισόρροπος ή παρουσίαζε σωστά εν τη ουσία τα πράγματα με ανισόρροπον μορφήν».

55 χρόνια μετά τον θάνατο του Α. Δελαπατρίδη έρχεται η εκδίκησή του: Πώς ο πολλαπλά καταρρακωμένος (από τους …«γνωστικούς πολιτικούς») Έλληνας ψηφοφόρος, ανάμεσα στους τόσους εθνοσωτήρες που ζητούν αύριο την ψήφο  του, να ξεχωρίσει τους εντελώς ανισόρροπους, από όσους απλώς «παρουσιάζουν τα πράγματα με ανισόρροπον μορφήν»;…

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος» στις 19 Σεπτ. 2015