Θα σταθούμε σήμερα σε ένα μικρό περιστατικό,  από αυτά που συνθέτουν τις σύγχρονες διαστάσεις του Κυπριακού. Πριν από μερικές μέρες ο υπουργός Εσωτερικών, Σωκράτης Χάσικος, δήλωσε ότι η χώρα μας είναι έτοιμη να φιλοξενήσει μέχρι 300 πρόσφυγες από τη Συρία, συμπληρώνοντας ότι, εάν γίνεται (…), «θα επιδιωχθεί όπως φιλοξενούνται Χριστιανοί Ορθόδοξοι ώστε να είναι ευκολότερη η προσαρμογή τους και το κράτος να ανταποκρίνεται ικανοποιητικά στις υποχρεώσεις που έχει απέναντί τους».

Οι δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών προκάλεσαν αντιδράσεις (ανακοίνωση διαφοροποίησης εξέδωσε και ο ΔΗΣΥ) αλλά η πιο ενδιαφέρουσα απάντηση, επικοινωνιακά και ουσιαστικά, ήρθε από τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος ανάρτησε αμέσως στο Twitter το σχόλιο: «Περισσότερο από μουσουλμάνοι ή χριστιανοί, πρώτα πρέπει να είμαστε άνθρωποι». Η ανθρωπιστική, βαθύτατα δημοκρατική, και απολύτως προοδευτική θέση του κ. Ακιντζί, επικροτείται μέχρι κεραίας και εκθύμως από κάθε σύγχρονο άνθρωπο και κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη. Αλίμονο εάν στον 21^ο αιώνα, στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες έμπαιναν ρατσιστικοί διαχωρισμοί, φυλετικοί, θρησκευτικοί, εθνικοί, ή διακρίσεις ή περιορισμοί στα ανθρώπινα δικαιώματα λόγω φύλου, χρώματος ή διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων.

Η καίρια αυτή επισήμανση του Μουσταφά Ακιντζί οδηγεί, με την ίδια απλότητα και καθαρότητα της ανάρτησής του στο Twitter, στην ουσία της πραγματικής, δημοκρατικής και μόνιμης λύσης του Κυπριακού προβλήματος: στο ότι, πάνω από όλα, «πρώτα πρέπει να είμαστε άνθρωποι». Δηλαδή, με ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες, ανεξάρτητα εάν είμαστε «μουσουλμάνοι ή χριστιανοί», Έλληνες ή Τούρκοι, Λεμεσιανοί ή Κερυνειώτες, άνδρες ή γυναίκες. Σε μια κοινωνία που δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να εκλέγει σε κάθε προεδρική εκλογική αναμέτρηση πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον Μουσταφά Ακιντζί ή τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, επειδή απλώς είναι ικανότεροι των Ελληνοκυπρίων πολιτικών ή θα έχουν κερδίσει την εκτίμηση και την πλειοψηφία των εκλογέων και όχι να επιβάλλονται «εκ περιτροπής» κάθε πέντε χρόνια επειδή, μόνο και μόνο, «είναι μουσουλμάνοι» ή Τουρκοκύπριοι. Σε μια κοινωνία που δεν θα θέτει ρατσιστικούς πληθυσμιακούς περιορισμούς ποσοστών στους πολίτες της, επειδή είναι «Χριστιανοί ή μουσουλμάνοι», αλλά όλοι, από την Καρπασία μέχρι το Ακρωτήρι, θα έχουν ίδια πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες. Σε ένα κράτος που θα μπορεί να αυτοπροστατεύεται και δεν θα χρειάζεται πατερναλιστικές «εγγυήσεις» ή την παρουσία κατοχικού στρατού. Ας ακολουθήσουν, λοιπόν, στην προοδευτική και δημοκρατική του θέση τον Μουσταφά Ακιντζί και οι δικοί μας πολιτικοί, ειδικά όσοι έσπευσαν να κατηγορήσουν για ρατσισμό τον Σωκράτη Χάσικο, εγκαταλείποντας πρώτα – πρώτα, οι ίδιοι, την υποστήριξη ρατσιστικών και διαχωριστικών «λύσεων» στο Κυπριακό…

Το σχόλιο Ακιντζί αναδεικνύει, όμως, και άλλη μία διάσταση: Από τη μια, ο Μ. Ακιντζί (όπως και ο Μ. Ταλάτ προ πενταετίας) συνεχίζει απαρέγκλιτα την τουρκική προπαγάνδα με στόχο την πολιτική αναγνώριση των κατεχομένων (ας αναζητήσει ο αναγνώστης μέσω διαδικτύου τα καθημερινά δελτία τύπου του «Υπουργείου Εξωτερικών» του ψευδοκράτους, για του λόγου το αληθές) ή εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά κάθε ευκαιρία (όπως τις συγκεκριμένες δηλώσεις). Αντίθετα, η δική μας πολιτική ηγεσία, έχοντας αναγάγει σε «ιερή αγελάδα» τον νεοεκλεγέντα Τουρκοκύπριο ηγέτη, παραμένει εγκλωβισμένη στο “momentum” των υποχωρήσεων, αδυνατώντας, έτσι, να αντιδράσει (έστω και στο Twitter…) ακόμη και στις προκλητικές δηλώσεις περί «εκλιπούσας κυπριακής Δημοκρατίας».

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος» στις 12 Σεπτεμβρίου 2015