Τα όσα έγιναν την τελευταία βδομάδα, από τη μέρα που η Τουρκία εισέβαλε στη Βόρεια Συρία, προκάλεσαν, αναπάντεχα, αλυσιδωτές αντιδράσεις στο κατεχόμενο τμήμα της πατρίδας μας, που έγιναν αισθητές και στο ελεύθερο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο δημοσιογράφος και εκδότης της «Αφρίκα», Σενέρ Λεβέντ, καταφέρθηκε εναντίον της εισβολής στη Συρία, συνδέοντάς την με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, γεγονός που εξαγρίωσε τον Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος κάλεσε τους «αδελφούς του», στο ψευδοκράτος, να δώσουν την πρέπουσα απάντηση στη «χυδαία εφημερίδα». Ακολούθησαν τραμπουκισμοί, πετροβόλημα, ύβρεις και απειλές εναντίον της ζωής του Λεβέντ, και ανάλογα επεισόδια στη ψευδοβουλή των κατεχομένων. Το περιστατικό δείχνει για μια ακόμη φορά τη γενναιότητα και το θάρρος του Σενέρ Λεβέντ, που τιμά το δημοσιογραφικό επάγγελμα και την αποστολή του αλλά, παράλληλα, φανερώνει τα τεράστια ελλείματα δημοκρατίας στη σημερινή Τουρκία και στο ψευδοκράτος – προτεκτοράτο: Ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας στοχοποιεί δημοσίως έναν δημοσιογράφο και δίνει γραμμή εθνικιστικού μίσους στους φανατικούς οπαδούς του, καλώντας τους να «συμμορφώσουν» και να καταπνίξουν μια ελεύθερη φωνή.

Ανάμεσα στις συνέπειες της επίθεσης εναντίον του Λεβέντ, ήταν ότι έστω ευκαιριακά, προσγείωσε επιτέλους μερικούς από τους εθελοτυφλούντες ή καλόπιστους / αφελείς, που αρνούνταν να παραδεχθούν το είδος της ερντογανικής πολιτείας, εμμένοντας στη ψευδαίσθηση του «τολμηρού ηγέτη, που έχει διάθεση να λύσει το Κυπριακό». Για παράδειγμα ακούσαμε, πριν τρεις μέρες, για πρώτη φορά τον γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ, Άντρο Κυπριανού, να αποκαλεί δικτάτορα τον Ερντογάν και να εκφράζει την πικρία του, επειδή ο Μουσταφά Ακιντζί έσπευσε να δηλώσει ότι η εισβολή στην Κύπρο το 1974 ήταν, πράγματι, «ειρηνευτική επιχείρηση». (Ο κατοχικός ηγέτης συμπλήρωσε ότι αν δεν γινόταν η εισβολή, «θα επιβαλλόταν η ένωση με την Ελλάδα», ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της 15^ης Ιουλίου 1974.)

Η τουρκική εισβολή στη Συρία έχει και μια άλλη πτυχή που συνδέεται με το κυπριακό προηγούμενο του 1974. Σε αντίθεση με το πολεμοχαρές όνομα του Αττίλα, που ταίριαζε γάντι με όσα «ειρηνικά» διέπραξαν οι δυνάμεις εισβολής, το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο, ο κωδικός της επιχείρησης στη Βόρεια Συρία είναι «Κλάδος ελαίας». Αυτό κι αν είναι τρολάρισμα από τον Ερντογάν, που διεκδικεί παγκόσμια ευρεσιτεχνία θράσους! 43 και μισό χρόνια από τον Ιούλιο του 1974, η Τουρκία επαναλαμβάνει τον εαυτό της ακολουθώντας ένα ιδιαιτέρως επιτυχές πρότυπο: Διαπιστώνοντας ότι, με την πάροδο του χρόνου, κόπασαν και εξασθένισαν, όχι μόνο οι διεθνείς αντιδράσεις για την εισβολή στην Κύπρο, αλλά και εμείς οι ίδιοι, τα θύματα του Αττίλα, διαγράψαμε την ξένη κατοχή, αποδομήσαμε το «Δεν Ξεχνώ», λησμονήσαμε τα κατεχόμενα χωριά μας, παπαγαλίζουμε κακόηχα την προπαγάνδα του κατακτητή, εξωραΐσαμε τα εγκλήματα πολέμου, βλέπουμε εθνικιστικά φαντάσματα στα δικά μας σχολικά εγχειρίδια και υιοθετούμε την ιστορία του σωλήνα των ποικιλώνυμων ΜΚΥΟ, και οραματιζόμαστε, «στην αγορά συναθροισμένοι», σαν λαός υπό εκποίηση σε τιμή ευκαιρίας, «εθνικόφρονες» και «αριστεροί», οργασμούς και πακτωλούς «οικονομικής ανάπτυξης», ύστερα από την  «κάποιαν λύσιν». «Κουραστήκαμε». «Ποια εισβολή;» Δεν διδαχθήκαμε ότι ο ασφαλέστερος δρόμος για την ειρήνη είναι ο «πόλεμος κόντρα στον πόλεμο» και όχι η πολιτική του κατευνασμού και η αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής. Κι όλα αυτά, δεν φτάνουν, δεν αρκεί «να ξεχάσουμε». Όπως ακριβώς με την επιθετική άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων, ο «νικητής» απαιτεί να επιβάλει στη συλλογική και προσωπική μνήμη, διά της λοβοτομής ή της εκούσιας λήθης – υποταγής, το δικό του «αφήγημα»: Η εισβολή ήταν «ειρηνευτική επιχείρηση», τα αποβατικά πλοία, τα τανκς και τα βομβαρδιστικά έσπερναν κλαδιά ελιάς και καρδούλες, για όλα φταίει το …ενωτικό δημοψήφισμα.

Κι αν σιγήσει η ενοχλητική φωνή του Σενέρ Λεβέντ, και της «Αφρίκα», ποιος θα αντιδράσει στον επόμενο «κλάδο ελαίας»;

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. “Ο Φιλελεύθερος” στις 27 Ιανουαρίου 2018

Η φωτογραφία, λίγο πριν από την απόβαση των τουρκικών δυνάμεων εισβολής του 1974, στις ακτές της Κερύνειας