σκίτσο από το website martix.24

Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου 2015! Καιρός του θερίζειν…

Η ψεσινή, μεταμεσονύκτια, αιφνιδιαστική αναγγελία από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα της διενέργειας δημοψηφίσματος την ερχόμενη Κυριακή με βρήκε τυχαία μπροστά στην τηλεόραση. Έτσι, εντελώς συμπτωματικά, παρακολούθησα “ζωντανά” μιαν από τις πιο δραματικές σκηνές της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας.

Το τι θα γίνει την άλλη Κυριακή θα αποφασίσει ο “κυρίαρχος λαός” με την ψήφο του. Δυστυχώς, τα οικονομικά αδιέξοδα παραμένουν και διογκώνονται και έχω την αίσθηση ότι οι μέρες αυτές, πριν και μετά το δημοψήφισμα, θα διευρύνουν και άλλο το ρήγμα στη συνοχή της νεοελληνικής κοινωνίας, ένα ρήγμα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, της χρεοκοπίας των πολιτικών θεσμών και της εξαχρείωσης του αξιακού συστήματος. Είναι μια συνέπεια, που συνοδευόμενη από την επερχόμενη – κατά τα φαινόμενα – ούτως ή άλλως χρεοκοπία, πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους πολίτες με όση – εάν απέμεινε – ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση.

Έχοντας ζήσει για δεκαετίες στη σημερινή Ελλάδα, και έχοντας παρακολουθήσει, τα τελευταία σαράντα χρόνια, το πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση, δεν θα διακινδύνευα προβλέψεις για την ερχόμενη Κυριακή. Εξάλλου, δεν έχει τόση σημασία για την Ελλάδα το τι θα γίνει στις 5 Ιουλίου, όσο την επόμενη μέρα. Όσο, λοιπόν, και εάν ακούγεται τραγικά εκτός τόπου και χρόνου και ουτοπικό, πιστεύω ότι εκείνο που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα είναι η κατά το δυνατόν δημιουργία συνθηκών συναίνεσης για τη σωτηρία της χώρας. Και δεν υπονοώ τον σχηματισμό “κυβέρνησης εθνικής ενότητας”, απλώς για την παράταση των αδιεξόδων, αλλά τη συμφωνία μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για τη χάραξη εθνικής πολιτικής, έστω και τη δωδεκάτη, που θα αλλάξει και θα σώσει ό,τι είναι δυνατόν, όσο δύσκολο φαντάζει αυτό. Σε μια κοινωνία που έμαθε να ανέχεται τη διαφθορά και το ψέμα, να αρέσκεται στα όμορφα, παρωχημένα συνθήματα και εδώ και μερικά χρόνια καταρρέει και οικονομικά. Και σε μια “Ευρώπη”, που όπως το ζήσαμε εμείς εδώ, στην ημικατεχόμενη Κύπρο, τόσο τον Μάρτιο του 2013 όσο και κατ΄ επανάληψη από το 2004, όχι μόνον αδυνατεί να αντιληφθεί τις ιδιαιτερότητες των λαών που την συνθέτουν αλλά αδιαφορεί πλήρως για τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών της.

Στην ιστορία της Ελλάδας, σε αντίθεση με την Κύπρο, έγιναν στο παρελθόν (με τελευταίο τον Δεκέμβριο του 1974) και άλλα δημοψηφίσματα. Ουδέποτε, όμως, είχαν την κρισιμότητα του εξαγγελθέντος ψες, καθώς καθόριζαν, συνήθως και με μικρή ή μεγάλη καλπονοθεία, αλλαγές στο πολιτειακό σύστημα, που τηρουμένων των αναλογιών κάθε εποχής, δεν ήταν ποτέ τόσο κρίσιμες σε σύγκριση με αυτά που διακυβεύονται στις 5 Ιουλίου.  Και από αυτή την άποψη, το επερχόμενο δημοψήφισμα θυμίζει σε πολλά όσα ζήσαμε εμείς εδώ στην Κύπρο τον Απρίλιο του 2004. Και μάλιστα σε ένα συμπυκνωμένο χρόνο επτά ημερών, που αναμένονται καταιγιστικές ως προς τον πόλεμο των επιχειρημάτων και την ένταση των πολιτικών παθών, στο σκηνικό του παραλόγου που κυριαρχεί στην Ελλάδα.  Θυμίζω ότι στην Κύπρο είχαμε, το 2004, ένα ξεκάθαρο και ηχηρότατο αποτέλεσμα, που δεν άφηνε καμιά σκιά αμφισβήτησης, έστω και εάν ορισμένοι, στην Κύπρο και στην Ελλάδα έσπευσαν να λοιδωρήσουν, να καταγγείλουν το αποτέλεσμα στην Ευρώπη (!) και να κρίνουν με αναχρονιστικές ετικέτες  την απόφαση των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας και ότι επηρεάστηκαν από τη στάση του τότε προέδρου, Τάσσου Παπαδόπουλου. Θυμάμαι, τώρα, αρκετούς Ελλαδίτες φίλους, αλλά και μεγάλα ελληνικά κόμματα, που είχαν μάθει για δεκαετίες να παίρνουν θέση σε καίρια ζητήματα βάζοντας την υπογραφή τους, ως άσπρο – μαύρο σε εύκολα και ετοιματζίδικα κείμενα λες και ήταν γηπεδικά συνθήματα, να επιχειρηματολογούν με απίστευτη ευκολία, χωρίς καν να αντιλαμβάνονται την ουσία του Κυπριακού προβλήματος, υπέρ ή εναντίον του Σχεδίου Ανάν. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ήρθε τώρα η ώρα να ζήσουν, μαζί με ολόκληρο τον ελληνικό λαό, πόσο βαριά ζυγίζει για τον συνειδητοποιημένο πολίτη η ψήφος του σε ζητήματα επιβίωσης μιας χώρας και ενός έθνους και πόσο δύσκολη είναι η απόφαση μπροστά στις κρίσιμες επιλογές.

Καλό βόλι, λοιπόν, για να κλείσουμε με τη χαρμόσυνη ευχή των πρώτων μεταπολιτευτικών εκλογών, όταν ακόμη η εκλογική διαδικασία ήταν γιορτή της Δημοκρατίας… Και με την ελπίδα όπως η Δευτέρα 6η Ιουλίου να βρει όλους τους Έλληνες σοφότερους και ενωμένους.

Πέτρος Παπαπολυβίου

Το δημοψήφισμα που άργησε 5 χρόνια

Η απόφαση για δημοψήφισμα αναμφισβήτητα συνιστά αποδοχή της ανικανότητας του κ. Αλ. Τσίπρα για να πετύχει την πολιτική συμφωνία και τον έντιμο συμβιβασμό για τον οποίο μας μιλούσε τόσο καιρό. Για τις προεκλογικές του δεσμεύσεις δεν συζητάω καν, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε πιστά τις μεταπολιτευτικές συνταγές ΝΔ και ΠαΣοΚ τάζοντας λαγούς με πετραχήλια στον ψηφοφόρο. Η ουσιαστική διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι με την συμμετοχή του ψηφοφόρου σε ένα δημοψήφισμα η δικαιολογία για τους «κλέφτες» και «λαμόγια» πολιτικούς χάνει το όποιο (αστείο) έρεισμα.

Ένα δημοψήφισμα που να απαντάει στο “Ευρώ (με μνημόνιο) ή όχι” έπρεπε κατά τη γνώμη μου να ‘χει γίνει απ’ την αρχή αυτή της παρωδίας που ονομάζεται ελληνική κρίση. Το δημοψήφισμα φέρνει τον καθένα προ των ευθυνών του και θα μας δώσει μετρήσιμα μεγέθη για να γνωρίζουμε τι θέλει να γίνει ο πολίτης, χωρίς μεσάζοντες ελπίδας και χρεοκοπημένα πολιτικά κατεστημένα που προσπαθούν να διατηρηθούν στην εξουσία. Δυστυχώς, η διαδικασία ωρίμανσης του μέσου Έλληνα δεν έγινε καθ’ όλη τη διάρκεια της πενταετούς κρίσης, αλλά θα γίνει εσπευσμένα μέσα στις 7 μέρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι την κάλπη.

Για την Ιστορία, τον Οκτώβρη του 2011 ο κ. Γιώργος Παπανδρέου εκδηλώνει την βούληση του για δημοψήφισμα και ανατρέπεται με συνοπτικές διαδικασίες από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Πόσο χρόνο θα είχαμε κερδίσει και πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν είχαμε, έστω και τότε, ένα δημοψήφισμα που θα έθετε τον καθένα προ των ευθυνών του;

Δημήτρης Παπαπολυβίου