Πριν από μερικές βδομάδες απεβίωσε στην Κακοπετριά, όπου έζησε τα τελευταία 69 χρόνια της ζωής της, η Έσθερ – Μαρία Κωνσταντίνου. Το πέρασμά της από τη ζωή και τον τόπο μας, ήταν αθόρυβο, όμως έκρυβε μια ρομαντική ιστορία αγάπης.

Η Esther – Maria γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1923 στο αγροτικό χωριό Sforzatica, 8 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Μπέργκαμο, στη Λομβαρδία. Μεγάλωσε σε μια πολυμελή οικογένεια, με δέκα παιδιά, και ύστερα από το Δημοτικό Σχολείο έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Έζησε την τρομοκρατία του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι και τη φρίκη των αεροπορικών βομβαρδισμών του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Το φθινόπωρο του 1943, ύστερα από τη συνθηκολόγηση του Μπαντόλιο και την απελευθέρωση των αιχμαλώτων από τα ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατέφυγαν στην οικογένεια Γκρόνιε τρεις Κύπριοι στρατιώτες του «Κυπριακού Συντάγματος» του βρετανικού στρατού, που είχαν συλληφθεί στην Ελλάδα το 1941 και μέχρι τότε ήταν κρατούμενοι σε κοντινό στρατόπεδο. Ήταν ο Κώστας Κωνσταντίνου, από την Κακοπετριά, ο Γιώργος από την Πεντάγυια και ο Χρίστος από την Πάφο. Η ιταλική οικογένεια τους παρείχε άσυλο, ωστόσο ύστερα από την εισβολή των Γερμανών στη Βόρεια Ιταλία τα πράγματα δυσκόλεψαν και η διαβίωση όλων έγινε προβληματική. Τότε οι Κύπριοι δραπέτες αποφάσισαν να ρίξουν κλήρο για να μείνει ένας μόνο στο φιλόξενο ιταλικό σπίτι και οι άλλοι δύο να προσπαθούσαν να διαφύγουν στην ουδέτερη Ελβετία. Κερδισμένος στην κλήρωση αποδείχθηκε ο Κακοπετρίτης στρατιώτης, τον οποίο διέσωσε η ιταλική οικογένεια, αψηφώντας τους κινδύνους από τις χιτλερικές απαγορεύσεις. Η πολύμηνη συγκατοίκηση με τον Κύπριο φυγά και τα αισθήματα συμπόνιας και συμπάθειας γέννησαν τον έρωτα μεταξύ των δύο νέων και τον Ιούλιο του 1945, ύστερα από το τέλος του πολέμου, η Έσθερ και ο Κώστας παντρεύτηκαν και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί.

Ο Κύπριος στρατιώτης επιθυμούσε να επιστρέψει στην Κακοπετριά και στη μητέρα του, έτσι τον Δεκέμβριο του 1945 η τριμελής οικογένεια Κωνσταντίνου έφτασε στο λιμάνι της Αμμοχώστου. Είχαν ταξιδέψει με το πλοίο από τη Νάπολη, μέσω Μάλτας, Τομπρούκ, Καΐρου και Χάιφας. Η Έσθερ ήταν η μόνη γυναίκα, «νύφη του πολέμου», σε ένα πλοίο που μετέφερε εκατοντάδες στρατιώτες, ταξιδεύοντας προς την άγνωστη νέα πατρίδα της. Ο πατέρας της, εξάλλου, όταν την αποχαιρετούσε, της είχε πει «να πάεις, αλλά χωρίς τον άντρα σου να μη γυρίσεις πίσω»…

Από τον Δεκέμβριο του 1945 η Έσθερ Κωνσταντίνου έγινε κάτοικος Κακοπετριάς, όπου γεννήθηκαν τα άλλα δυο της παιδιά. Έζησε δύσκολα χρόνια,  έχοντας να αντιμετωπίσει την καχύποπτη επιφυλακτικότητα απέναντι στην «ξένη», την «ιταλίνα». Με την πάροδο των ετών και με την αξιοπρέπειά της έγινε αποδεκτή, αφήνοντας πίσω ανθρώπινες συμπεριφορές που την είχαν πικράνει. Έμαθα την ιστορία της Έσθερ από την παλιά μου φοιτήτρια, Νικολίνα Νικολάου, από την Κακοπετριά, που την παρουσίασε πριν από δέκα χρόνια σε ένα μάθημά μου, και πριν από δυο χρόνια στο πρώτο συνέδριο του «Κοινού Κυπρίων».

Μια ανθρώπινη ιστορία, στο περιθώριο της «μεγάλης ιστορίας», απότοκος ενός παγκοσμίου πολέμου που σημάδεψε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Καλό ταξίδι Έσθερ. Με την πρωτοχρονιάτικη ευχή πως ίσως, κάποτε, ο κόσμος αλλάξει…

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. “Ο Φιλελεύθερος” στις 3 Ιανουαρίου 2015