Κλείνοντας τα σημειώματα για την επέτειο των σαράντα χρόνων από την τουρκική εισβολή του 1974, επιλέγω ένα κείμενο για μια άγνωστη, εν πολλοίς, δολοφονία ενός 17χρονου κοριτσιού, της Ανδρούλας Χρ. Ιωάννου, από Τούρκους στρατιώτες στο χωριό Ταύρου, στην Καρπασία. Η κοπέλα αντιστάθηκε στους επίδοξους βιαστές της και αυτοί την σκότωσαν. Ήταν Αύγουστος του 1974.

Μεταφέρω εδώ ένα ανυπόγραφο άρθρο με τίτλο «Η ηρωίδα της Ταύρου. Πώς σκότωσαν οι βάρβαροι την Ανδρούλα», από την εφημερίδα Χαραυγή, της 8ης Οκτωβρίου 1974. Το άρθρο αναδημοσιεύθηκε και στο Πέτρος Παπαπολυβίου (επιμ.), Μάρτυρες και Μαρτυρίες. Πραξικόπημα και τουρκική εισβολή. Πεσόντες, Αγνοούμενοι και Θύματα. Αιχμαλωσία – Προσφυγιά – Εγκλωβισμός, Λευκωσία: Φιλελεύθερος 2011.

«Ήταν 1.15 εκείνης της ημέρας του Αυγούστου που έμελλε να γίνει τόσο εφιαλτική για την οικογένεια του πτωχού καρραγωγέα Χριστοδούλου Ιωάννου, από την Ταύρου. Η μπότα της τουρκικής κατοχής έριξε ήδη το μικρό χωριό όπως και όλη τη γραφική Καρπασία σε μια νεκρική σιγή που την έκανε ακόμη πιο καθολική και ανυπόφορη η ζέστη του μεσημεριού.

Τα στρατεύματα των επιδρομέων, διηγούνται τώρα πρόσφυγες από το χωριό, είχαν ήδη περάσει από εκεί. Τώρα επικρατούσε μια παράξενη ηρεμία, μετά τη θύελλα. Η ανησυχία, όμως, δεν εγκατέλειπε τους κατοίκους που είχαν παραμείνει. Σαν κάτι να προμηνύετο. Ξαφνικά τρεις Τούρκοι στρατιώτες ενεφανίσθησαν με στρατιωτικό όχημα στον κύριο δρόμο. Διέσχισαν το χωριό και πήραν το δρόμο για τη Βουκολίδα, νοτιότερα. Ύστερα από λίγο επέστρεψαν. Στο ανώγι ενός πτωχικού σπιτιού είδαν τρία κορίτσια 19, 17 και 15 χρονών, ορφανά από πατέρα. Ήσαν κόρες του Χριστόδουλου, ο οποίος πέθανε πριν λίγα χρόνια.

Σαν λύκοι, οι τρεις Τούρκοι στρατιώτες, όλοι ένοπλοι, όρμησαν προς την σκάλα. Ένας από αυτούς με προτεταμένο το όπλο πήρε θέση στην είσοδο. Οι άλλοι δύο χύμηξαν μέσα. Τρεις γυναικείες κραυγές ετάραξαν την ανήσυχη ηρεμία που απλωνόταν σε όλο το χωριό. Οι λιγοστοί γείτονες βγήκαν έξω αναστατωμένοι. Είδαν τον ένοπλο στην είσοδο του ανωγιού. Κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο… Δεν μπορούσαν τίποτε να κάμουν εκτός από του να πονούν  και να δακρύζουν. Η τραγική μάνα των τριών κοριτσιών βρέθηκε τη στιγμή εκείνη, δυστυχώς, στο ισόγειο. Άκουσε τις αγωνιώδεις κραυγές των θυγατέρων της. Ήταν σαν να εσχίσθη σε τρία κομμάτια η καρδιά της. Το μόνο που πρόφθασε ενστικτωδώς να κάμει ήταν να καλύψει κάτω από τα χέρια της – τις μητρικές αυτές φτερούγες – τα άλλα 5-6 ορφανεμένα παιδιά της.

Στα λίγα αυτά λεπτά οι δυο από τις τρεις κόρες, η μεγαλύτερη και η μικρότερη, κατάφεραν να ξεφύγουν – ούτε οι ίδιες ξέρουν πώς – από τα αγρίμια. Η πονεμένη μάνα ανέπνευσε. Μια ελπίδα άρχισε να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. Ήθελε τόσο πολύ να τις αγκαλιάσει. Δεν πρόφθασε. Τρεις πυροβολισμοί έσεισαν το πτωχικό σπιτικό, όλη τη γειτονιά, όλο το χωριό. Κι αμέσως μετά άλλοι τρεις. Η δεκαεπτάχρονη Αντρούλα της, μαθήτρια σχολείου Μέσης Παιδείας, έπεφτε νεκρή. Δεν μπορούσε να ανεχθεί την ατιμία των βαρβάρων.

Ήταν η Κύπρος στις πιο μεγαλειώδεις στιγμές της μακραίωνης ιστορίας της, μιας ιστορίας αγώνων και θυσιών για ελευθερία.»