Η βδομάδα ξεκίνησε με μια δυσάρεστη είδηση. Έφυγε χτες βράδυ της Κυριακής 13^ης Οκτωβρίου, νικημένος από τη βασανιστική νόσο του καρκίνου, ένας διακεκριμένος αθλητικογράφος, στα 65 του χρόνια. Ο Φίλιππος Συρίγος, για δεκαετίες απόλυτος άρχοντας στα μικρόφωνα και στην πένα για το μπάσκετ, ένας από τους ανθρώπους που σημάδεψαν τη χρυσή εποχή της ελληνικής καλαθόσφαιρας και που ευτύχησε να περιγράψει τις νίκες της Εθνικής Ελλάδος και τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987, με τη νίκη εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης.

Ότι αποτελούσε η φωνή του Διακογιάννη για το ποδόσφαιρο ήταν η φωνή του Συρίγου για το μπάσκετ. Ο Συρίγος, όμως, συνδέθηκε με ένα άθλημα που έφερε περισσότερες επιτυχίες στην Ελλάδα και γιγαντώθηκε και μαζικοποιήθηκε, με τα αρνητικά και τα θετικά του, μετά το 1987. Γνώρισε, έζησε και περιέγραψε μεγάλα ματς και μεγάλους αθλητές: Τους δικούς μας Γκάλη και Γιαννάκη, την αφρόκρεμα των ξένων καλαθοσφαιριστών που πέρασαν από την Ελλάδα, την ακμή και την παρακμή του ελληνικού πρωταθλήματος, τα ελληνικά αστέρια στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε συλλογικό επίπεδο, την ΑΕΚ του 1968, του Αμερικάνου και του Τρόντζου, τον Άρη του Γκάλη και των «άλλων παιδιών», τον ΠΑΟΚ του Μπάνε, του Φασούλα και του «σοφού», τις ομάδες του «ξανθού» στη Θεσσαλονίκη και στον Πειραιά,  τον Πανιώνιο του Φάνη και του τραγικού Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, τον Παναθηναϊκό του Βράνκοβιτς, του Αλβέρτη, του Διαμαντίδη και του Ομπράντοβιτς, όλα όσα χάρισε το μπάσκετ στους Έλληνες φιλάθλους τα τελευταία 45 χρόνια.

Έχοντας τσαμπουκά όσο και το μπόι του, δεν μάσαγε τα λόγια του, οι ατάκες του τσάκιζαν κόκαλα, και έλεγε πάντα την άποψή του: είτε δεχόταν απειλές, προπηλακισμούς, ξυλοδαρμούς και δικαστικές διώξεις, είτε τον έβριζε εν χορώ όλο το γήπεδο, ακόμη και στις πιο καυτές έδρες. Τα τελευταία χρόνια ήταν προφανές ότι έπεφτε το κέφι του στις μεταδόσεις του, παράλληλα με την πτώση της ποιότητας του μπάσκετ στην Ελλάδα – σε όλα τα επίπεδα. Κορυφαία μαγκιά του που τον δικαίωσε και θα τον δικαιώνει όσο θα την θυμόμαστε, ειδικά στο σύγχρονο νεοελληνικό μπάχαλο της διαφθοράς και της κακοδιοίκησης, η συστηματική του αρθρογραφία στην «Ελευθεροτυπία» εναντίον της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004. Δυστυχώς αποδείχθηκε προφητικός…

Πολλοί από μας που πηγαίναμε στο γήπεδο με τις οπαδικές μας ταυτότητες στη χρυσή εποχή του ελληνικού μπάσκετ, «δεν τον πηγαίναμε» και φωνάξαμε κάποτε με πάθος και τα συνθήματα εναντίον του «Φίλιππα Συρίγου»… Σήμερα, «στον αιώνα της παράγκας» και της πλήρους εξαχρείωσης των «αθλητικών ηθών», όταν όσοι περιγράφουν ματς στην Ελλάδα αποφεύγουν να πάρουν θέση για κραυγαλέες «αμφισβητούμενες» φάσεις είτε γιατί φοβούνται τους κάφρους και τους φουσκωτούς, είτε γιατί δέχονται εντολές από την εργοδοσία τους, η απουσία του Φίλιππου Συρίγου από την ελληνική δημοσιογραφία θα είναι κάτι περισσότερο από αισθητή. Καλό του ταξίδι με τον απόλυτο σεβασμό μας…