Η γκρίζα επικαιρότητα της οικονομικής κρίσης, της ανάληψης της ευθύνης (και) της κυπριακής οικονομίας από τους μαθητευόμενους τροϊκανούς μάγους και της μπόχας από την κακοσμία των σκανδάλων που όσο «καταγγέλλονται» ρητορικά και δεν οδηγούνται στη δικαιοσύνη είναι βέβαιο ότι θα επιτείνουν την κρίση των θεσμών, αφήνουν στο περιθώριο το Κυπριακό. Μόνο η δραστηριότητα του εντιμότατου κ. Ντάουνερ που, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσιογραφικές πληροφορίες, εξόργισε ξανά με τη συμπεριφορά του τον πρόεδρο της Δημοκρατίας (άραγε και όλους τους στενούς του συνεργάτες;) η κινητικότητα για την επανέναρξη των συνομιλιών και η προτροπή από ορισμένους «τολμηρούς» πολιτικούς προς τους Κερυνειώτες να απεμπολήσουν το δικαίωμα στην ελπίδα για την επιστροφή στην επαρχία τους (λίγους μήνες μετά τις εκλογές που διεξήχθησαν – αν θυμόμαστε καλά – σε γαλανόλευκο πατριωτικό φόντο…) συντηρούν υποτονικές συζητήσεις και σχόλια για το εθνικό θέμα. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουν τη συνεχιζόμενη κατοχή και ούτε να ησυχάσουν από τις συνέπειές της. Ανάμεσά τους και οι συγγενείς των αγνοουμένων: Οι πρόσφατες ταφές των οστών αγνοουμένων από την Άσσια έφεραν στο φως τραγικές λεπτομέρειες και έξυσαν πληγές από τη βαρβαρότητα των μαζικών εκτελέσεων στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής.

Η κυκλοφορία του βιβλίου «Το έγκλημα του εποικισμού στο διεθνές δίκαιο» (εκδόσεις Πάργα, 2013), με συγγραφέα τον πρέσβη της Κύπρου στην Ιρλανδία Μιχάλη Σταυρινό, παρουσιάζει και εξετάζει αναλυτικά και επιστημονικά ένα άλλο έγκλημα πολέμου που διαπράττεται από το 1974 από την Τουρκία στην κατεχόμενη Κύπρο, τον εποικισμό. Ο συγγραφέας, νομικός, πολιτικός επιστήμονας και με διδακτορικό στο Διεθνές δίκαιο, καταθέτει μια ολοκληρωμένη και εξαντλητική μελέτη για το φαινόμενο του εποικισμού στον μεταπολεμικό κόσμο. Εξετάζονται, εκτός της Κύπρου, και σε σύγκριση με αυτήν, οι περιπτώσεις της Δυτικής Σαχάρας, του Ανατολικού Τιμόρ, του Ισραήλ / Παλαιστίνης, του Νότιου Καμερούν, του Βόρειου Ιράκ, της πρώην Γιουγκοσλαβίας / Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και της Ναμίμπια. Όπως γράφει ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης στον πρόλογό του στο βιβλίο, «Η μελέτη του κ. Σταυρινού αποτελεί ένα πανόραμα του Διεθνούς Δικαίου σχετικά με τον εποικισμό». Και συμπληρώνει ο ίδιος (Χρ. Ροζάκης), αμέσως παρακάτω, για τον εποικισμό στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου: «Το φαινόμενο έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, διαστάσεις που αλλοιώνουν τη σύνθεση του τοπικού τουρκοκυπριακού πληθυσμού και τείνουν να προσδιορίσουν ακόμα και την πολιτική τύχη και το μέλλον της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Το βιβλίο του Μιχάλη Σταυρινού είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, με επιστημονική αρτιότητα και τεκμηρίωση, που το συστήνουμε ανεπιφύλακτα τόσο στον μελετητή του Κυπριακού όσο και στον απλό πολίτη. Επιβεβαιώνει, παράλληλα, και την ελπιδοφόρα διαπίστωση ότι στη διπλωματική υπηρεσία της χώρας μας υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό που μπορεί να αρθρώσει σοβαρό επιστημονικό λόγο και να υπερασπίσει τα κυπριακά δίκαια. Από τα εξαιρετικής σημασίας συμπεράσματα του βιβλίου επιλέγουμε, λόγω χώρου, μόνο ένα: «Η παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης των Τ/Κ, των Ε/Κ και του συνόλου του κυπριακού λαού καθιστά οποιανδήποτε απόφαση οιασδήποτε κοινότητας ή ολοκλήρου του κυπριακού λαού, υπό τέτοιες συνθήκες, άκυρη, νοθευμένη και παραποιημένη (υπό το βάρος ασήκωτων πιέσεων και διλημμάτων επιβίωσης).»

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. “Ο Φιλελεύθερος” στις 19 Οκτωβρίου 2013