Οι συστηματικές επιθέσεις των τελευταίων εβδομάδων από συγκεκριμένους βουλευτές και βουλευτίνες των τριών μεγάλων κομμάτων εναντίον των πανεπιστημιακών οδήγησαν τελικώς στην αιφνιδιαστική ψήφιση σειράς τροπολογιών παρανοϊκής εμπνεύσεως, που ουσιαστικά αφαιρούν από τα δημόσια πανεπιστήμια την αυτονομία τους και εκχωρούν στη Βουλή τον έλεγχο σε πλήθος καθημερινών ζητημάτων ακαδημαϊκής φύσεως, δημιουργώντας ένα γραφειοκρατικό τέρας με προδιαγραμμένο τέλος. Πριν από τέσσερις βδομάδες, μόλις ξέσπασε ο σχετικός θόρυβος, είχαμε διατυπώσει στο άρθρο «Φαυλότης και λαϊκισμός» τις πιθανές αιτίες του πολέμου εναντίον του κύριου δημόσιου Πανεπιστημίου. Φοβάμαι ότι πρέπει να προστεθεί σε όσα καταγράφηκαν τότε και το ενδεχόμενο πολλοί από τους βουλευτές να μην γνώριζαν τι ψήφιζαν με τον φωτοσβεστικό νόμο της 11^ης Ιουλίου 2013…

Δεν θα απαντήσουμε στην αμετροέπεια συγκεκριμένων βουλευτών και βουλευτίνων εναντίον των πανεπιστημιακών, που σε πολλές φορές αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας. Απλώς υπογραμμίζουμε ότι είναι τραγελαφικό μέλη της Βουλής να διαπομπεύουν και να υβρίζουν συλλήβδην έναν κλάδο εργαζομένων, μη αντιλαμβανόμενοι ότι έτσι δικαιολογούν όσους αφορίζουν συλλογικά όλους τους πολιτικούς. Εάν οι  βουλευτές δεν συνειδητοποιήσουν την κοινωνική απαξίωση του δικού τους θεσμικού ρόλου και δεν εντοπίσουν τις αιτίες του φαινομένου αυτού, τότε αλίμονο στον τόπο.

Αξίζει να τονιστεί ότι και για το περιβόητο «επίδομα», για το όποιο γίνεται τόσος ντόρος, υπάρχει ξεκάθαρη αιτιολόγηση. Στο Πανεπιστήμιο Κύπρου δεν αναγνωρίζεται ως προϋπηρεσία η εργασία σε ερευνητικά κέντρα πριν από το διδακτορικό ή σε τομείς όπως την εκπαίδευση. Έτσι κάποιος μπορεί να προσληφθεί στα σαράντα του χρόνια με μηδενική αναγνωρισμένη προϋπηρεσία. Αυτό συνεπάγεται, παρά το νοσηρό κλίμα που καλλιεργήθηκε, ότι στο κυπριακό δημόσιο υπάρχουν εκατοντάδες υπάλληλοι πιο «καλοταϊσμένοι» (έκφραση υψηλής βουλευτικής αισθητικής) από τον μέσο πανεπιστημιακό.

Εννοείται, βέβαια, ότι η μισθοδοσία των διδασκόντων στο δημόσιο πανεπιστήμιο αποτελεί δικαιοδοσία της πολιτείας, που δικαιούται να κατατάξει τον πανεπιστημιακό στην κλίμακα που θεωρεί ορθότερη, ακόμη – αν θέλουν κάποιοι – και στο ύψος της σύνταξης της ανεπάγγελτης νοικοκυράς. Δεν νομιμοποιείται όμως ουδείς να υβρίζει τους πανεπιστημιακούς, αναίτια και ατεκμηρίωτα, ή να μηδενίζει το έργο που συντελείται στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, το μεγαλύτερο ερευνητικό κέντρο του νησιού. Ούτε την προσφορά μας, συλλογική και προσωπική, στο κοινωνικό σύνολο, στα ελληνικά γράμματα, στην επιστήμη μας και στην  πατρίδα.

Σημειώνουμε, τέλος, ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα πολιτικά κόμματα απέφυγαν να τοποθετηθούν επί του θέματος. Αντιθέτως, εάν αυτοί που θίγονταν ήταν ομάδες πληθυσμού «που ξέρουν να παίζουν τις πουρούδες έξω από τη Βουλή», όπως οι ψαράδες γρι-γρι, οι συλλέκτες αμπελοπουλιών ή οι εκδοροσφαγείς αγρινών, όλο και κάποιος ευαίσθητος πολιτικός θα υποστήριζε στη Βουλή το «δίκαιον του λαϊκού αιτήματος». Για να περισωθεί ό,τι είναι δυνατόν από τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης χρειάζεται η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί, επιτέλους, την κρισιμότητα των καιρών. Αντ’ αυτού, στοχοποιήθηκε μια ολιγάριθμη ομάδα εργαζομένων, όπως οι πανεπιστημιακοί, που δεν διαθέτουν κομματικούς προστάτες και ισχυρή διαπλεκόμενη συντεχνία και στην εξέλιξη θυσιάστηκε η αυτονομία του Πανεπιστημίου. Το τι προοιωνίζουν (ή επιβεβαιώνουν) αυτά, δεν είναι καθόλου αισιόδοξο…