Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού «Τετράδια», με αριθμ. 62-63 (Καλοκαίρι – Φθινόπωρο 2013), που διευθύνει ο Λουκάς Αξελός. Στο αφιέρωμα για τον Αντόνιο Γκράμσι γράφουν οι Αλέξης Τσίπρας, Λαοκράτης Βάσσης, Γιώργος Μανιάτης, Νίκος Ξυδάκης και Ρούντι Ρινάλντι.
Στο περιοδικό, όπως σχεδόν και σε κάθε τεύχος, υπάρχουν και άρθρα αμιγούς «κυπριακού» ενδιαφέροντος. Εκτός από τη νεκρολογία του Πέτρου Παπαπολυβίου «Ανδρέας Παστελλάς (1932-2013)» δημοσιεύεται το ενδιαφέρον άρθρο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου, με τίτλο «ΑΚΕΛ-ΚΚΕ στις δεκαετίες 1940-1950» (σσ. 131-146). Ο συγγραφέας του άρθρου, επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στηρίζεται κυρίως σε έγγραφα του αρχείου του ΚΚΕ, που σώζονται στα ΑΣΚΙ.
Από το άρθρο αναδημοσιεύεται εδώ η τελευταία παράγραφος των συμπερασμάτων (σελ. 145):
«Το ΑΚΕΛ από την πλευρά του χαρακτηρίστηκε από μεγάλη αντιφατικότητα στην πολιτική του. Στη δεκαετία του ’40 άλλαξε δύο φορές θέση ενώ στη δεκαετία του ’50 δεν υιοθέτησε τον ένοπλο αγώνα παρ’ ότι έβλεπε πως είχε απήχηση στον κυπριακό λαό και δημιουργούσε προβλήματα στους Εγγλέζους, αρνούμενο να προχωρήσει σε πολιτικό μέτωπο με την κυπριακή ελίτ την ίδια στιγμή που αναγνώριζε τον προκαθήμενο της Εκκλησίας ως το νόμιμο εκπρόσωπο του κυπριακού λαού. Στην πραγματικότητα το βαθύτερο πρόβλημα του κυπριακού κομμουνιστικού κινήματος ήταν πως, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, ποτέ δεν πήρε πρωτοβουλίες στρατηγικού χαρακτήρα στο εθνικό ζήτημα. Ενώ εξέφρασε και υπεράσπισε με συνέπεια τα υλικά συμφέροντα των λαϊκών τάξεων εμφάνισε μια αδυναμία στο να μπολιάσει το ταξικό με το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο, με αποτέλεσμα άλλοτε να διακρίνεται από ένα ακολουθητισμό απέναντι στις κινήσεις των Βρετανών (1947) κι άλλοτε να αδυνατεί να ηγηθεί είτε ένοπλου αγώνα είτε/και της αντιπροσώπευσης του κυπριακού λαού. Σημαντικό ρόλο, σε αυτό διαδραμάτισε και το γεγονός πως δεν μπόρεσε να έχει μια σαφή ανεξάρτητη αντιαποικιακή κατεύθυνση σε αντιπαραθετική τροχιά με την κυπριακή Εκκλησία.»
Περί Ιστορίας 
Κύριε Παπαπολυβίου,
Αν υιοθετείτε την τοποθέτηση του Σπύρου Σακελλαρόπουλου, την οποία μας παραθέσατε πιο πάνω, καλό θα ήταν να την τεκμηριώνατε κιόλας με συγκεκριμένα παραδείγματα. Λόγου χάριν, σε τι συνίστατο αυτός «ο ακολουθητισμός [του ΑΚΕΛ] απέναντι στις κινήσεις των Βρετανών», ή γιατί «να ηγηθεί […] ένοπλου αγώνα» [το ΑΚΕΛ], αφού διαφωνούσε πολιτικά με την ένοπλη μορφή πάλης;
Κύριε «Χρίστο Χρίστου»
Η στήλη Excerpta Cypria ενημερώνει και παρουσιάζει, όσο αυτό είναι δυνατό, νέες κυπρολογικές εκδόσεις και άρθρα, με την ελπίδα να μάθουμε όλοι να διαβάζουμε περισσότερο. Όσοι βέβαια διαβάζουμε και δεν διαθέτουμε την εξ αποκαλύψεως «αλήθεια». Με ρωτάτε εάν «υιοθετώ την τοποθέτηση του Σπύρου Σακελλαρόπουλου». Δεν αντιλαμβάνομαι την απαίτησή σας για «ομολογία πίστεως». Εάν αναζητάτε «ορθόδοξες φωνές», να τις αναζητήσετε αλλού. Σας προτείνω να βρείτε τα «Τετράδια» που μόλις κυκλοφόρησαν, να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, και να βγάλετε εσείς τα συμπεράσματά σας.
Φοβάμαι, όμως, ότι ήδη έχετε βιαστεί και αδικήσατε και το ΑΚΕΛ, αλλά και τον συγγραφέα του άρθρου, που δεν τον γνωρίζω κιόλας και αυτή η συζήτηση γίνεται ερήμην του. Η παράγραφος των συμπερασμάτων του άρθρου, που παρέθεσα και εδώ, απαντά στο «πού [κατά τον συγγραφέα] συνίστατο ο ακολουθητισμός απέναντι στις κινήσεις των Βρετανών»: το 1947. Δεν περιμένετε από μένα να σας πω πώς χαρακτήρισαν τη συμμετοχή του ΑΚΕΛ στη «Διασκεπτική» ο Νίκος Ζαχαριάδης και πλήθος επίσημων κομματικών κειμένων του ΑΚΕΛ και του ΚΚΕ, κυρίως της περιόδου 1949-1955…
Ρωτάτε, τέλος, γιατί «να ηγηθεί […] ένοπλου αγώνα» [το ΑΚΕΛ], αφού διαφωνούσε πολιτικά με την ένοπλη μορφή πάλης. Το ερώτημά σας μπορεί να έχει σημασία σήμερα για την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση στην Κύπρο για τη νεότερη ιστορία του τόπου, αλλά τα συμπεράσματα του άρθρου, που έχει τίτλο θυμίζω «ΑΚΕΛ-ΚΚΕ στις δεκαετίες 1940-1950», λένε πως το ΑΚΕΛ «σε αντίθεση με το ΚΚΕ, ποτέ δεν πήρε πρωτοβουλίες στρατηγικού χαρακτήρα στο εθνικό ζήτημα (…) εμφάνισε μια αδυναμία στο να μπολιάσει το ταξικό με το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο, με αποτέλεσμα (…) να αδυνατεί να ηγηθεί είτε ένοπλου αγώνα είτε/και της αντιπροσώπευσης του κυπριακού λαού.»
Κύριε Παπαπολυβίου,
Κατ’ αρχάς ευχαριστώ για την προσοχή και την επιθετική (μη) απάντηση σας, αν και διατυπωμένη σε στυλ «εγιώ εν τζιαι..».
Όμως δεν κατάλαβα το θιγμένο ύφος του απαντητικού σχόλιου σας, το διανθισμένο με ειρωνείες και αμφισβητήσεις των προθέσεων όπως και του ονόματος μου. (Αλήθεια, εκείνο που έχει σημασία είναι ποιος σας γράφει, ή το περιεχόμενο της γραφίδας του;)… Κι αυτά προφανώς γιατί τόλμησα να ζητήσω τις δικές σας απόψεις επί των θεμάτων που πραγματεύεται στο βιβλίο του ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος. Αναρωτηθήκατε όμως, μήπως και η τόλμη [ή αν προτιμάτε το θράσος] μου να ζητήσω την άποψη ενός πανεπιστημιακού, να πηγάζει απ’ αυτά που εσείς (μου) λέτε δίκην νουθεσιών; Δηλ. ότι πρέπει να «μάθουμε όλοι να διαβάζουμε περισσότερο … [γιατί σίγουρα] … δεν διαθέτουμε την εξ αποκαλύψεως “αλήθεια”»; Ούτε «ομολογίες πίστεως», αλλά ούτε και «ορθόδοξες φωνές» αναζητούσα! Ειλικρινά δεν κατάλαβα γιατί ερμηνεύσατε έτσι την παρέμβαση μου…
Στη ζωή τίποτα δεν γίνεται τυχαία, εκτός φυσικά από τα τυχαία περιστατικά. Γι’ αυτό και προσωπική μου άποψη είναι ότι ΔΕΝ ήταν τυχαία η επιλογή σας για παράθεση της τελευταία παραγράφου των συμπερασμάτων από το βιβλίο του Σακελλαρόπουλου, ούτε είναι τυχαίο γιατί “μουγιαστήκατε”…
Τα “Τετράδια” σίγουρα θα τα ψάξω για να τα βρω και να τα διαβάσω. Και προς ενημέρωση σας στην βιβλιοθήκη μου υπάρχουν αρκετά πολύ παλιά τεύχη του περιοδικού…
Και πάλι σας ευχαριστώ για την απάντηση σας…