Οι εικόνες και τα κείμενα των παλιών μας αναγνωστικών μας συντροφεύουν για όλη μας τη ζωή. Ειδικά για όσους πήγαμε σχολείο πριν την επικράτηση της τηλεόρασης και της σημερινής παντοκρατορίας της εικόνας με τις δυνατότητες του διαδικτύου, τα κείμενα και η εικονογράφηση των αναγνωστικών ήταν ένας συνεκτικός δεσμός για γενιές μαθητών και μια σφραγίδα ανεξίτηλη. Και ένα αλησμόνητο μάθημα γεωγραφίας και πατριδογνωσίας.

Έτσι και με τα Τέμπη και το κειμενάκι από το “Αναγνωστικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης” του Γεώργιου Ν. Ζούκη, που διδαχθήκαμε στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου.

Είναι ένα κείμενο που θυμάμαι πάντα όταν διασχίζω, οδικώς ή παλιότερα με το τραίνο, μια από τις πιο όμορφες γωνιές της Ελλάδας, ή ακόμη περισσότερο όταν βρίσκεται χρόνος για μια στάση στην Αγία Παρασκευή των Τεμπών. Και πάντα θυμάμαι τη συγκίνηση του πρώτου ταξιδιού με το τραίνο, στο δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, σχεδόν πριν από μισό αιώνα και το κομμάτι της διαδρομής δίπλα από τον Πηνειό.

Σε αυτά τα χιλιόμετρα, σε ένα τόπο όπου θαυμάζεις, ακόμη και σήμερα, τα “ουκ ανθρωπίνης χειρός έργα” στις γειτονιές των δώδεκα Θεών του Ολύμπου και των Πιερίδων Μουσών, μεταξύ Ολύμπου και Κισσάβου, έχουν συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες μερικές από τις πιο μεγάλες τραγωδίες στο ελληνικό οδικό δίκτυο. Κι από ψες το βράδυ και στην ιστορία των ελληνικών σιδηροδρόμων. Και παρότι το τοπίο έχει αλλάξει, οι δρόμοι επιτέλους μεγάλωσαν και πλάταιναν, οι σήραγγες ολοκληρώθηκαν μετά από δεκαετίες έργων, οι νταλίκες πια δεν έρχονται καταπάνω σου με τα φώτα “νυσταγμένα και βαριά”, ο “καρβουνιάρης” είναι μακρινό παρελθόν, όπως και το δωδεκάωρο ή 14ωρο ταξίδι που χρειαζόταν συνήθως το τραίνο από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα, ειδικά η περίφημη βραδινή γραμμή από την Ειδομένη, εντούτοις τα μνημεία στην περιοχή, στη μνήμη των αδικοχαμένων οδηγών και επιβατών συνεχώς αυξάνονται…

Και δυστυχώς, η συγκίνηση από την απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου συνοδεύεται από τη φρίκη και τις ανεξίτηλες εικόνες από τα παιδιά από το Μακροχώρι Ημαθίας, τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ, τον Ιταλό μηχανικό που σκοτώθηκε από κατολίσθηση, τα δεκάδες μικροσκοπικά εκκλησάκια δίπλα από τον δρόμο. Και από ψες, από τα δεκάδες αθώα θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στο ύψος του Ευαγγελισμού. Λίγο πριν η “ταχεία αμαξοστοιχία” μπει στον παράδεισο της Κοιλάδας των Τεμπών…

Ας είναι όλων αιωνία η μνήμη