Ο αδόκητος θάνατος της Ζέτας Κ. Αιμιλιανίδου, καθώς και η προηγηθείσα νοσηλεία της μερικών βδομάδων σε κρίσιμη κατάσταση, προκάλεσαν μεγάλη συγκίνηση στον πολιτικό κόσμο και στους απλούς πολίτες της ημικατεχόμενης νήσου μας. Η συγκίνηση εξελίχθηκε σε οδύνη για την πρόωρη απώλεια της Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και κορυφώθηκε την Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2022, με την εξόδιο ακολουθία και την ταφή της, στο κοιμητήριο Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στη Λευκωσία.

Η Ζέτα Αιμιλιανίδου με τον θάνατό της έδωσε μια απροσδόκητη ευκαιρία στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας, που δέχεται έντονη απαξιωτική κριτική εδώ και πολλά χρόνια, και το τελευταίο διάστημα αλληλοϋπονομεύεται, εν όψει των επικείμενων προεδρικών εκλογών, με σκληρούς μειωτικούς χαρακτηρισμούς, να αναστοχαστεί για το τι χρειάζεται, τελικώς, ένα μέλος της κυβέρνησης, ένα ανώτερο στέλεχος της δημόσιας υπηρεσίας, ένα δημόσιο πρόσωπο, για να είναι πετυχημένο. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αποχαιρετώντας τη Ζέτα Αιμιλιανίδου την ονόμασε ως «την καλύτερη υπουργό του». Χαρακτηρισμός που είναι προφανές ότι αποτελεί και κοινή διαπίστωση του συνόλου των πολιτών.

Όλες αυτές τις ημέρες ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για τις ικανότητες της Ζέτας Αιμιλιανίδου, από ανθρώπους οι οποίοι συνεργάστηκαν μαζί της, στις διάφορες θέσεις που κατείχε ή υπηρέτησε. Συνοψίζω εδώ: εργατικότητα, αποτελεσματικότητα, πνεύμα συνδιαλλαγής και ικανότητες συμβιβασμού αλλά και αποφασιστικότητα, αποφυγή, ως περιττής, κάθε προσωπικής προβολής, διατήρηση χαμηλών τόνων, περιχαράκωση και προστασία της προσωπικής και οικογενειακής της ζωής, ακόμη και του πένθους της για τον θάνατο του συζύγου της Κωστάκη (2017), αφοσίωση στα καθήκοντά της, στην υπηρεσία της χώρας μας και την ευημερία των πολιτών της, ήθος και εντιμότητα.

Είναι, βέβαια, αρκετά παρήγορο ότι σε αυτές τις εποχές της κρίσης η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να σεμνύνεται ότι διαθέτει ακόμη στην κρατική της μηχανή και στο πολιτικό της σύστημα δημόσιους λειτουργούς ή υπουργούς με τα χαρακτηριστικά και τη θέληση της εκλιπούσας. Από την άλλη, προβάλλει το ερώτημα γιατί είναι εξαιρετικά σπάνιο να επιλέγονται συχνότερα τέτοιες προσωπικότητες, όπως η αείμνηστη Ζέτα Αιμιλιανίδου, για τα ανώτερα δημόσια αξιώματα; Άνθρωποι, δηλαδή, που η επιλογή τους τιμά τον θώκο που υπηρετούν και όχι το αντίθετο; Πόσες «Ζέτες» έχει να επιδείξει η πολιτική ιστορία του τόπου μας;

Το μέγεθος της απώλειάς της θα επωμιστούν στις πραγματικές σκληρές διαστάσεις του οι οικείοι της, ο γιος της, Αχιλλεύς Κ. Αιμιλιανίδης και η οικογένειά του, τα αδέλφια της και οι υπόλοιποι συγγενείς της. Σε αυτούς εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Γιατί, η Ζέτα Κ. Αιμιλιανίδου υπήρξε, πάνω από όλα, πρότυπο ζωντανού, γεμάτου και κατασταλαγμένου ανθρώπου, μητέρας και γιαγιάς.

Ας είναι αιωνία της η μνήμη

Το σκίτσο της Ζέτας Κ. Αιμιλιανίδου φιλοτέχνησε η σκιτσογράφος και φίλη που υπογράφει με το ψευδώνυμο Άλκιμος, που παραπέμπει στη δική της οικογενειακή ιστορία. Οι στίχοι στο κεφάλι της εκλιπούσας είναι από ένα ποίημα του Αχιλλέως Κ. Αιμιλιανίδη για τη μητέρα του.