Έγινε χτες (13 Σεπτεμβρίου 2020) στην Αγία Βαρβάρα Πάφου η κηδεία του Δημήτρη Τσιμούρη. Ο Δημήτρης Κ. Τσιμούρης, γόνος μιας οικογένειας της Λαπηθου που έβγαλε ονομαστούς αγγειοπλάστες στο γύρισμα του 19ου αιώνα προς τον 20ό, ήταν ένας άνθρωπος που δεν σταματούσε να μελετά, να ψάχνει, να υποβάλλει ερωτήματα, να συζητά για το Κυπριακό και να μεταδίδει τις γνώσεις του από τη νεότερη ιστορία της γενέτειράς του. Τον γνώρισα γεωργό και κτηνοτρόφο στα παιδικά μου χρόνια, με το σπίτι του στην οδό Ωκεανού, ένα από τα τελευταία σπίτια της ενορίας του Αποστόλου Λουκά Λαπήθου προς τη θάλασσα, μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Αϊρκώτισσα. Μετά την προσφυγιά, το 1975 δούλεψε μερικούς μήνες στο Καλαμπάκι Δράμας, μέχρι που τον έπιασε ο μακεδονικός χειμώνας και επέστρεψε στην Κύπρο. Εγκαταστάθηκε από τότε στην Αγία Βαρβάρα Πάφου, όπου με την οικογένειά του συνέχισε να ασχολείται με τη γεωργία και τη δενδροκαλλιέργεια.

Το 2006, από τις εκδόσεις Επιφανίου, εκδόθηκε το βιβλίο του “Εκ Λαπήθου και τώρα Αγία Βαρβάρα Πάφου. (Βιώματα, μνήμες και σκέψεις ενός Έλληνα Κύπριου)”. Μεταφέρω εδώ, στη μνήμη του, τις πρώτες αράδες από το κεφάλαιο “Η ζωή μου”.

¨Εγεννήθην εις Αγίαν Παρασκευήν του χωρίου Λαπήθου στις 16 Νοεμβρίου 1936 από πατέρα τον Κωνσταντίνο Δημητρίου Τσιμούρη και από μητέρα την Αγάθη Νικόλα Καλημέρα, το γένος Φιλίππου ή Κραμβή. Το πατρικό μου σπίτι βρίσκεται δυτικά της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής, σε απόσταση ενός στρέμματος. Τα πρώτα χρόνια που θυμούμαι τα πέρασα στη γιαγιά μου Μαρία Νικολάου, το γένος Κραμβή. Ήταν ελεύθερες οι θείες μου Αθηνά, Αναστασία και Μελανή, οι οποίες με πρόσεχαν.

Όταν έγινα έξι χρονών, πήγα στο δημοτικό, στο κάτω σχολείο, έτσι ελέγετο τότε το αρρεναγωγείο. Δεν είχαν γίνει ακόμη τα σχολεία μεικτά. Το πάνω σχολείο ήτο παρθεναγωγείο, στην Αγία Αναστασία. Ενθυμούμαι, κάθε απόγευμα πήγαινα με τη γιαγιά να βοσκήσουμε τις κατσίκες. Είχε δύο. (…)”

Το πιο σημαντικό τμήμα του βιβλίου έχει τίτλο “Η Λάπηθος της μνήμης. (Οι γειτονιές, τα τοπωνύμια, οι άνθρωποι, τα επαγγέλματα, η διαχείριση των υδάτων και ένα λεπτομερές τοπογραφικό σκαρίφημα)”. Εκεί καταγράφονται τα τοπωνύμια των επτά ενοριών της Λαπήθου (των έξι χριστιανικών ενοριών και της τουρκογειτονιάς), με τους κατόχους περιουσιών και ιδιοκτησιών, οι διανομείς και ο τρόπος διανομής του νερού του Κεφαλόβρυσου, οι εκκλησίες, τα ξωκλήσια, οι βρύσες, οι δεξαμενές και οι διατρήσεις, οι τέχνες και οι τεχνίτες κατά ενορία, τα τοπωνύμια. Και ως επίμετρο, 23 χάρτες του χωριού, καμωμένοι από το χέρι του διά μνήμης, με τα σπίτια και τα περβόλια των κατοίκων της μυροβόλου Λαπήθου. Όπως τα αφήσαμε το καλοκαίρι του 1974… Μια μικρή εγκυκλοπαίδεια και ένας χρήσιμος οδηγός της Λαπήθου.

Ένα παράδειγμα, με τον χάρτη 11, όπου η “κάτω γειτονιά” της ενορίας του Αποστόλου Λουκά, όπου και το σπίτι του Δημήτρη και της Κούλας Τσιμούρη.

Ας είναι αιωνία του η μνήμη.