Χθες το βράδυ (27 Ιουλίου 2020) το ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

“Το Υπουργείο Οικονομικών, ως ελάχιστη ανταμοιβή για την προσφορά των Ελλήνων οπλιτών που, κατά τη διάρκεια της θητείας τους, συμμετείχαν στα γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα στην Κύπρο κατά τα έτη 1964, 1967 και 1974, υπηρετώντας στη Ζώνη Πρόσω, τους χορηγεί ισόβια μηνιαία τιμητική παροχή ύψους 200 ευρώ, από την 1η Αυγούστου 2020.

Η εν λόγω παροχή θεσπίζεται με τροπολογία στο υπό συζήτηση Φορολογικό Νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών και θα χορηγείται με μοναδική προϋπόθεση την προσκόμιση πιστοποιητικού Ζώνης Πρόσω, από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Αυτή η ελάχιστη τιμητική προσωπική παροχή είναι προφανές ότι απαλλάσσεται από τη φορολόγηση, συμπεριλαμβανομένης της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης και οποιασδήποτε άλλης κράτησης. Επιπλέον, δεν κατάσχεται και δεν συμψηφίζεται με ήδη βεβαιωμένες οφειλές προς το Δημόσιο ή τα χρηματοδοτικά ή πιστωτικά ιδρύματα.

Η Κυβέρνηση, με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, αποδεικνύει έμπρακτα ότι αναγνωρίζει τους αγώνες και τιμά την προσφορά όλων όσοι έδωσαν μάχες στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση του Έθνους και της πατρίδας.”

Πρόκειται για μια επανόρθωση που άργησε πάρα πολύ – 46 ολόκληρα χρόνια – και ικανοποιεί μια υποχρέωση, πρωτίστως ηθική, της ελληνικής πολιτείας προς τους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ που για δεκαετίες ένιωθαν πολίτες Β΄ κατηγορίας στην ίδια τους την πατρίδα, αντί να ακούσουν το ελάχιστο ευχαριστώ για τον αγώνα τους. Το “Περί Ιστορίας” συγχαίρει την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την πρωτοβουλία της που ικανοποιεί ένα αίτημα της ελληνικής κοινωνίας και είναι βέβαιο ότι θα τύχει της ομόθυμης έγκρισης όλων των κομμάτων του Κοινοβουλίου.

Σημειώνω ότι ακόμη και τώρα υπάρχει αμηχανία στη χρήση κάποιων οδυνηρών λέξεων και ως προς την αποδοχή της ιστορικής πραγματικότητας: η ανακοίνωση κάνει λόγο για γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα στην Κύπρο κατά τα έτη 1964, 1967 και 1974… Επίσης επισημαίνω ότι η ανακοίνωση κάνει λόγο – ορθως κατά την προσωπική μου άποψη – για τιμητικό επίδομα προς τους οπλίτες και όχι προς τους αξιωματικούς. Οι δεύτεροι, ασχέτως εάν τίμησαν τα ελληνικά όπλα και τον όρκο τους στην Κύπρο ή όχι, είναι όλοι πλέον απόστρατοι και λαμβάνουν τη σύνταξή τους. Αντίθετα, όπως είναι γνωστό, πολλοί από τους Ελδυκάριους αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα υγείας και επιβίωσης και αυτή η αναγνώριση και το μικρό μηνιαίο ισόβιο επίδομα είναι ένα βάλσαμο και μια ανάσα ζωής, έστω και με αρκετή καθυστέρηση.

Το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, στη Λευκωσία, μετά τον βομβαρδισμό του από τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα, στις 20 Ιουλίου 1974