45 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την κατάληψη της Αμμοχώστου από τα τουρκικά στρατεύματα, στις 15 Αυγούστου 1974. Τα οποία, ξεκίνησαν ξανά, «τις ειρηνευτικές τους επιχειρήσεις», και «επισήμως» (αφού και στην «εκεχειρία» συνέχιζαν να καταλαμβάνουν εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας), αμέσως μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, στις 14 Αυγούστου του 1974 για να ολοκληρώσουν το κατακτητικό έργο του «Αττίλα ΙΙ». Με την ανοχή της διεθνούς κοινότητος, προπαντός των «Μεγάλων δυνάμεων», και την ελλαδική αντίδραση να φτάνει μέχρι την εξαγγελία της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και τις ηρωικές δηλώσεις στα μικρόφωνα από την Ελβετία του τότε υπουργού Εξωτερικών, «ότι η Ελλάς από την ατίμωση προτιμά τον πόλεμο»…  (δεν ήταν μαύρο χιούμορ). Και με την εγκατάλειψη της Αμμοχώστου από τους κατοίκους της και τους υπερασπιστές να ολοκληρώνει με τραγικό τρόπο την Κατοχή μεγάλου τμήματος του νησιού μας, που συνεχίζεται από τότε.

Αντί άλλου κειμένου, το «Περί Ιστορίας» φιλοξενεί ένα ποίημα του Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ, από την ποιητική του συλλογή Διθαλάσσου (Κάρβας, 2012). Αφορμή και αφόρμησή του ποιητή, μια από τις πιο γνωστές φωτογραφίες της τουρκικής εισβολής, από τον βομβαρδισμό της Αμμοχώστου στην πρώτη εισβολή, στις 22 Ιουλίου 1974. Στο βαρωσιώτικο ξενοδοχείο «Σαλαμίνια», ένας άτυχος Έλληνας Κύπριος νέος εγκλωβίστηκε μέσα στα συντρίμμια του κτιρίου, και ο φωτογραφικός φακός συνέλαβε το άψυχο γυμνό του κορμί και τα χέρια του να κρέμονται, «μεταξύ θείας και ανθρωπίνης (εν προκειμένω: τουρκικής) δικαιοσύνης». Εις αιωνίαν δόξαν των εισβολέων του 1974. Και όσων σήμερα τους μιμούνται. Ή τους αθωώνουν και τους εξευμενίζουν με ποικίλους τρόπους, επιβραβεύοντας το έγκλημα της εισβολής και της ξένης κατοχής, και προτρέποντας, ουσιαστικά, στην επανάληψη και νέα προέλαση του Αττίλα.

(Το ποίημα “Σαλαμίνια” δημοσιεύθηκε στο “Περί Ιστορίας” και πριν από πέντε χρόνια, στις 15 Αυγούστου 2014.)

«Σαλαμίνια»

Άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο,

πρόφασιν ιδίης αβουλίης (Αριστοτέλης)

Τι τύχη κι αυτός

Να βλέπει έτσι την πόλη του!

Για την ακρίβεια

Ένα μέρος της πόλης

Μια λωρίδα χρυσή αμμουδιά

Καταπράσινα περιβόλια

Να κρέμονται

Από έναν θαλασσή ουρανό.

Τα κάτω άκρα άνω

Φυτεμένα σε συντρίμμια

Τα άνω άκρα κάτω

Με τα δάχτυλα τεντωμένα.

Η πατρίδα ανάποδα γυρισμένη

Χώρεσε στην παλάμη του.

Η φωτογραφία από τους βομβαρισμένη Αμμόχωστο, τον Ιούλιο του 1974