Ανακοινώθηκε πριν από λίγη ώρα (βλ. http://www.philenews.com/downtown/politismos/article/632746/efyg-apo-ti-zoi-o-aristeidis-koydoynaris-1) μια ιδιαίτερα δυσάρεστη είδηση, ο θάνατος του Αριστείδη Λ. Κουδουνάρη.

Πριν από μερικές βδομάδες είχε γίνει η παρουσίαση στη Λευκωσία της έβδομης έκδοσης του «Βιογραφικού Λεξικού Κυπρίων 1800-1920» του Α. Λ. Κουδουνάρη. Ήταν μια ευκαιρία να γράψω για το βιβλίο και τον συγγραφέα δυο λόγια. («Η έβδομη έκδοση του “Βιογραφικού Λεξικού”», εφημ. Ο Φιλελεύθερος, 24 Νοεμβρίου 2018, βλ. https://papapolyviou.com/2018/11/25/i-evdomi-ekdosi-tou-viografikou-lexikou)

Σήμερα, συγκλονισμένος από το δυσάρεστο νέο, θα επαναλάβω και εδώ το πόσο φιλικός, βοηθητικός και ευγενέστατος υπήρξε ο εκλιπών για όλους εμάς που του χτυπήσαμε την πόρτα πριν από πολλά χρόνια ως νεαροί ερευνητές, ζητώντας του πληροφορίες, παραπομπές, ανέκδοτες φωτογραφίες. Ο Τείτης, όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, ήταν ένας πηγαία και αυθεντικά γλυκύτατος άνθρωπος, γενναιόδωρος και καλοσυνάτος. Με φοβερή αίσθηση του χιούμορ, ιδιαιτέρως όταν αφηγούνταν σαν ένα γεγονός που έγινε μόλις χτες ιστορίες και περιστατικά που έγιναν πριν από δεκαετίες και αφορούσαν τις εκκεντρικότητες του Ονούφριου Ιασονίδη, τα απούλητα βιβλία του Γεώργιου Σ. Φραγκούδη, τους ατελέσφορους έρωτες ιστορικών προσωπικοτήτων της Λεμεσού, κ.ο.κ.. Ανάλογη θεατρικότητα είχε και η λόγια γραφή του. Για του λόγου το αληθές, ένα μικρό απόσπασμα από μια προηγούμενη έκδοση του Λεξικού του:

«Απησχόλησαν εμέ, επίσης, ιδιαιτέρως οι διδάσκαλοι του 19^ου και του 20ού αιώνος, λόγω της πολυσχιδούς αναμείξεώς των εις τα κοινά, ως επίσης λόγω της επιρροής την οποίαν ήσκησαν εις τους μαθητάς εν σχέσει προς τα της διαμορφώσεως εθνικής συνειδήσεως εις αυτούς διά τας μητέρας πατρίδας.

Ειδικώτερον ενδιαφέρον επεδείχθη διά τους τουρκοκυπρίους εις την παρούσαν έκδοσιν, Το γεγονός ότι οι τουρκοκύπριοι ήσαν αριθμητικώς ολιγώτεροι των ελληνοκυπρίων – τηρουμένων των χρονολογιών του Λεξικού – συνέβαλεν εις το να επιφέρω την ακόλουθον καινοτομίαν: Τους κατιόντας των βιογραφουμένων προσώπων – τέκνα, αδελφούς, ή αδελφάς – έθεσα εντός αγκύλης, με γνώμονα την προσφοράν των εις τα κοινά, και με απώτερον σκοπόν να αναπτυχθούν ως κανονικά λήμματα αργότερον.»

Ο Αριστείδης Λ. Κουδουνάρης αποτελούσε ο ίδιος, με το ύφος και τη γραφή του, τη συμπεριφορά του, την ευγένεια και την αρχοντιά του, μια μοναχική επιβίωση στις μέρες μας ενός αριστοκράτη των αρχών του περασμένου αιώνος, από αυτούς που βιογράφησε στο Λεξικόν του. Για το συγγραφικό του έργο, που ξεκίνησε με το «Μερικαί παλαιαί οικογένειαι της Κύπρου» (Λευκωσία 1972) θα μιλήσουμε, φαντάζομαι, ξανά. Σημειώνω εδώ μόνο, δείγμα και του πόσο πατούσε πάντοτε στη γη και της σεμνότητάς του, ότι θεωρούσε πάντοτε εαυτόν Ιστοριοδίφη, και έτσι υπέγραφε.

Ώρα σου καλή, Τείτη. Μπορεί εκεί που πας να βρεις όλους αυτούς με τους οποίους ασχολήθηκες και ιστορούσες εδώ και χρόνια, όμως και εδώ θα λείψεις σε πολλούς. Και για στερνή φορά σε ευχαριστώ που μου ζωντάνεψες τόσους και τόσες…