Συμπληρώθηκαν σήμερα, 11 Ιουλίου, πέντε χρόνια από τη φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», που προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον θάνατο 13 ανθρώπων: 4 αξιωματικών του Κυπριακού Πολεμικού Ναυτικού, τριών κληρωτών ναυτών και έξι πυροσβεστών της ΕΜΑΚ.

Ήταν μια εφιαλτική μέρα για όλους στην Κύπρο. Για πολλές ώρες, μέσα στον καλοκαιρινό καύσωνα και τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, κυριαρχούσε  η αγωνία για τον τελικό αριθμό των θυμάτων και την ανακοίνωση των ονομάτων των νεκρών. Και ύστερα, ο θρήνος, η οργή, τα ερωτήματα… Πέντε χρόνια από τότε, τα 13 πρόσωπα που έχασαν τη ζωή τους το πρωινό της 11^ης  Ιουλίου και οι οικογένειές τους έγιναν οικεία για όλους μας, χωρίς όμως αυτό να μπορεί να απαλύνει την οδύνη των οικογενειών τους και των αγαπημένων τους ανθρώπων.

Ανάμεσα στους νεκρούς και ο διοικητής του Ναυτικού, πλοίαρχος Αντρέας Ιωαννίδης. Τον θυμηθήκαμε και σήμερα, όπως και τους δυο δίδυμους ναύτες από τη Λεμεσό και τους άλλους δέκα πεσόντες στο Μαρί. Ο Αντρέας Ιωαννίδης, γεννημένος στο Ριζοκάρπασο, μαθητής του Α΄ Γυμνασίου Αρρένων Αμμοχώστου μέχρι την τουρκική εισβολή και την προσφυγιά, ένας από τους καλύτερα εκπαιδευμένους Έλληνες αξιωματικούς του Ναυτικού στις μέρες μας, μια εξαιρετική προσωπικότητα, με φωτεινό χαμόγελο, σεμνός και λιγομίλητος ήταν σύζυγος της παλιάς μου φοιτήτριας στην Επιμόρφωση των Φιλολόγων, της ακαθιώτισσας Μαρίας Κελίρη – Ιωαννίδη, και γαμπρός του καλού μου φίλου Χριστόφορου Κελίρη. Λόγω του γάμου του είχε γίνει και αυτός φανατικός Ακαθιώτης, και απόδειξη ότι δεν είχε χάσει κανένα από τα έξι «Επιστημονικά – Λαογραφικά Συνέδρια» για την Ακανθού, που οργάνωσαν, μέχρι τον θάνατό του, ο Δήμος Ακανθούς, το Προσφυγικό Σωματείο «Η Ακανθού» και η Σχολική Εφορεία Ακανθούς.

Παράλληλα, από τη θέση του, στη Διοίκηση του Ναυτικού, βοήθησε με κάθε τρόπο το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου και ειδικά τη συνάδελφο Στέλλα Δεμέστιχα και τους φοιτητές και φοιτήτριες των μαθημάτων της «Ενάλιας Αρχαιολογίας». Υπήρξε από τους πιο στενούς συνεργάτες και φανατικός λάτρης της έρευνας στο Ναυάγιο του Μαζωτού και υποστήριξε την ενάλια αρχαιολογική έρευνα στην Κύπρο με κάθε τρόπο. Η εξυπηρέτηση των αρχαιολόγων – φοιτητών ήταν μια από τις τελευταίες του έγνοιες μέχρι, τα ξημερώματα της Δευτέρας 11^ης Ιουλίου να αφήσει βιαστικά το σπίτι του για να σπεύσει στο καθήκον μόλις κτύπησε το τηλέφωνο. Από την πλευρά τους, το εργαστήριο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών (ΕΡΕΝΑΕ) του Πανεπιστημίου Κύπρου και το Πανεπιστήμιο Κύπρου, τιμώντας τη μνήμη του διοικητή του Κυπριακού Ναυτικού έχουν ονομάσει το σκάφος του εργαστηρίου «Ανδρέας Ιωαννίδης».

Πριν από δυο χρόνια, τον Μάιο του 2013, η μνήμη του Αντρέα Ιωαννίδη τιμήθηκε στο Έβδομο συνέδριο για την Ακανθού, που έγινε και αυτό στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Κύπρου, στα κτίρια της Καλλιπόλεως. Από την αντιφώνηση της Μαρίας Κελίρη-Ιωαννίδη, αποσπώ μια παράγραφο, σαν ένα μικρό μνημόσυνο για έναν σπάνιο άνθρωπο:

«Όλοι γνωρίζετε πως ο Αντρέας αγαπούσε το χωριό μας [την Ακανθού] σαν δικό του χωριό και αυτό το αποδείκνυε καθημερινά. Η μόνη του έγνοια ήταν η επιστροφή στην Ακανθού και η απελευθέρωση της πατρίδας μας. Δεν υπέκυψε ποτέ στις σειρήνες του εφησυχασμού και του «πολιτικού ρεαλισμού» που εκμαύλισε σιγά – σιγά ψυχές και συνειδήσεις. Γιατί πίστευε πως ο αγώνας, ο κάθε αγώνας δεν γίνεται να είναι μάταιος. Γιατί η αγωνιστική πρακτική εμπεριέχει τα σπέρματα της νίκης, κυοφορεί τη νίκη. Αυτή η κυοφορία, δηλαδή η διαδικασία μέχρι την επίτευξη του στόχου, είναι που θα σπρώξει τον χρόνο προς το μέλλον»…

Το σκάφος του Εργαστηρίου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών του Πανεπιστημίου Κύπρου “Ανδρέας Ιωαννίδης”