Η χιονοστιβάδα αποκαλύψεων και τα νέα σκάνδαλα που έρχονται συνεχώς στο φως, επιβεβαιώνουν το οριζόντιο επίπεδο διαφθοράς στο κομματικό – πολιτικό κατεστημένο του τόπου, που φαίνεται έχει φτάσει στα όρια της σήψης. Τραγική ειρωνεία, που χαρίζει, τουλάχιστον, χαιρέκακο χαμόγελο στον απλό πολίτη, είναι ότι η παρούσα φάση της σκανδαλολογίας συνδέεται άμεσα με ότι θεωρείται πιο ευτελές, δύσοσμο και αποκρουστικό στον ανθρώπινο οργανισμό και στη σύγχρονη κοινωνία: τα περιττώματα (για να το πούμε ευγενικά) και τα σκουπίδια.

Μια άλλη χαιρέκακη ικανοποίηση δίνει στον απλό πολίτη το γεγονός ότι οι συζητήσεις περί ΧΥΤΑ, ΧΥΤΥ και λοιπών εύοσμων αρκτικόλεξων, γίνονται στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου. Κι άντε, με την υπόθεση Focus τα μεγάλα μας κόμματα ξεμπέρδεψαν σχετικά εύκολα, εξαιτίας των δυσπρόσιτων διαδρομών των «δωρεών από αγνώστους», ζητώντας μάλιστα και τα ρέστα για τις «συκοφαντίες»: Τι το «πιο φυσιολογικό» για την ημικατεχόμενη Κύπρο στις αμέσως μετά το Δημοψήφισμα του 2004 προεδρικές εκλογές να έρχονται κάποιοι «άγνωστοι» και «μεγαλόψυχοι» υπεράκτιοι επιχειρηματίες σε αυτήν την ειδυλλιακή νήσο και να «χαρίζουν» στα κόμματα, της Δεξιάς και της Αριστεράς, ως «προαιρετικές φιλικές εισφορές», εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και εκατοντάδες εισιτήρια μεταφοράς ψηφοφόρων; Είναι ο «καλοκάγαθος καπιταλισμός», ηλίθιοι!

Είναι η ίδια λογική, θυμίζουμε, που επέτρεπε στον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, να δηλώνει με κάθε σοβαρότητα ότι δεν έβλεπε τίποτε μεμπτό επειδή ένας εκ των μεγαλύτερων εργολάβων της χώρας, με τεράστιες δοσοληψίες με το δημόσιο, «προσφέρθηκε ανιδιοτελώς» να στείλει συνεργεία στο σπίτι του «για μερικά κουτσοδούλια»…

Και είναι η ίδια λογική που αναγκάζει σήμερα νέα κομματικά στελέχη, ικανούς ανθρώπους, πιθανότατα εντελώς αμόλυντους, ακόμη, από κάθε ίχνος οικονομικής διαφθοράς, να ισχυρίζονται από ραδιοφώνων και τηλοψίας ότι ουδέν μεμπτόν επειδή ένας «άγνωστος επιχειρηματίας» προσέρχεται «αυθορμήτως και αυτοβούλως» στα κομματικά γραφεία, και κάτω από τα πορτρέτα του Κάρολου Μαρξ ή του Βλαδίμηρου Ίλιτς Λένιν, ή τους αντίστοιχους νεοφιλελεύθερους μέντορες του κυβερνώντος κόμματος, καταθέτει ευσπλαχνικά και με συγκίνηση τον φιλάνθρωπο οβολό του υπέρ ευοδώσεως των ευγενών κομματικών σκοπών…

Και είναι η ίδια λογική που επιτρέπει στον νυν πρόεδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, να δηλώνει μεν, σχεδόν θριαμβευτικά, δείχνοντας το δένδρο, ότι «για πρώτη φορά στα 56 χρόνια ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε διάστημα μόλις τριών χρόνων, έχει επιδειχθεί τέτοια αποφασιστικότητα ως αποτέλεσμα της οποίας, πολιτικοί, προσωπικότητες της δημόσιας και οικονομικής ζωής (…) οδηγήθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης», αλλά να αποφεύγει να δει αυτοκριτικά και με ειλικρίνεια το δάσος: Ότι η διαφθορά στη «δημόσια και οικονομική ζωή» της χώρας, στην οποία προεδρεύει εδώ και τρία χρόνια, έχει προχωρήσει σε τόσο επικίνδυνο βαθμό, ώστε να υπονομεύεται κάθε ίχνος αξιοπιστίας των πολιτειακών θεσμών, σε μια εποχή που διακυβεύεται το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με κύριους πυλώνες τα κόμματα και την αδιαφάνεια, και με συμμάχους την αναξιοκρατία και τη συναλλαγή μέσω του ρουσφετιού, καλλιεργείται ευρύτατα η ισοπεδωτική πεποίθηση που επικράτησε εδώ και δεκαετίες και στην Ελλάδα, επιφέροντας τα  γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα: Το «όλοι τα παίρνουνε», και επομένως «όλοι είναι ίδιοι» και, άρα, «ο μη κλέπτης είναι βλάκας»… Απλώς, πέρα από την προσωπική ιδιοτέλεια όσων επίορκων πολιτικών υποκύπτουν στη διαφθορά, εκείνο που κάνει ξεχωριστή την κυπριακή περίπτωση είναι, κατά τα φαινόμενα, ο ρόλος των κομμάτων.

Αντί επιλόγου, θα επαναλάβουμε μερικούς πικρούς στίχους του Αντρέα Παστελλά, του σπουδαίου πνευματικού ανθρώπου που χάσαμε πριν από τρία χρόνια. Έγραφε, προβλέποντας σαρκαστικά, στη δεκαετία του 1990, για τις αποχετευτικές διαδρομές του «κυπριακού θαύματος»: «(…) νιαγάρες εργάζονται πυρετωδώς / γεμίζουν βόθρους και παραδεξάμενα / φουκούδες μετά μπαταρίας / σ’ αναπεπταμένο πεδίο μάχης / μασέλες οκτακύλινδρες  / σε ρυθμό / πιστονιών αερόψυκτων μηχανών / ρεψίματα και πορδές / η πολιτεία αγκομαχώντας / καταβροχθίζει την ευτυχία της.»

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» στις 23 Απριλίου 2016