Το προχθεσινό άρθρο με αφορμή τη γιορτή του Αγίου Κασσιανού, προκάλεσε θετικά σχόλια και ανταπόκριση από αρκετούς φίλους και παλιούς Λευκωσιάτες. Ένας από αυτούς, ο Δημήτρης Εργατούδης, είχε την καλοσύνη να μου στείλει τα διηγήματα από το (εξαντλημένο) βιβλίο του με τίτλο “Οδός Αυτοκρατείρας Θεοδώρας”, που πήρε το πρώτο βραβείο του «Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου», για παιδικό / νεανικό πεζογράφημα το 1995. Στο βιβλίο του ο Εργατούδης αφηγείται με χαρισματικό τρόπο και νοσταλγία τις παιδικές του μνήμες από την περιοχή του Αγίου Κασσιανού και των «Κάτω Ενοριών» της Λευκωσίας, στη δεκαετία του 1950. Από τα εξαιρετικά διηγήματα της «Οδού Αυτοκρατείρας Θεοδώρας» επιλέξαμε το παρακάτω που αφηγείται ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι μεταξύ των Δημοτικών σχολείων Αγίου Αντωνίου και Αγίου Κασσιανού. Σημειώνουμε ότι ο «Άγιος Αντώνιος», μαζί με το Ελένειο, ήταν τα δύο καλύτερα δημοτικά σχολεία της Λευκωσίας, ενώ στον Άγιο Κασσιανό η πλειοψηφία των μαθητών που φοιτούσαν εκεί ήταν φτωχόπαιδα. Η μαθητική ποδοσφαιρική συνάντηση, λοιπόν, είχε και κοινωνικές προεκτάσεις…

ΕΝΑ ΣΑΣ ΕΒΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΠΡΟΣΒΑΛΑΜΕ

                                                                             του Δημήτρη Εργατούδη

Τετάρτη απόγευμα και η χαρά μας διπλή.  Από τη μια γιατί η ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου μας, του Αρρεναγωγείου Αγίου Κασσιανού, θα αντιμετώπιζε στην τάπια (σσ. Προμαχώνας Φλάτρο) απέναντι από το σχολείο μας, την ομάδα του Δημοτικού Αγίου Αντωνίου, και από την άλλη γιατί, σαν αποτέλεσμα του ποδοσφαιρικού αυτού αγώνα, το απόγευμα δε θα κάναμε μάθημα.

Από το πρωί ο δάσκαλός μας, ο κ. Βάσος, μας πήρε να ριγάρουμε το γήπεδο.  Μας εξήγησε για την επανορθωτική, για το σημείο του πέναλτι  και για τις πλάγιες γραμμές.  Μπροστά στην επανορθωτική, μας είπε και χαράξαμε ένα ημικύκλιο.  Ο φίλος μου ο Αντρέας από τον Άγιο Λουκά, ρώτησε τον κ. Βάσο τι ήταν αυτό.   Ο κ. Βάσος τού απάντησε : «Πολλά ρωτάς Αντρέα».  Οι μισοί από μας σκεφτήκαμε ότι ο κ. Βάσος βαρέθηκε τις πολλές ερωτήσεις του Ανδρέα, ενώ οι άλλοι μισοί ότι ο κ. Βάσος δεν ήξερε την απάντηση.  Εγώ ήμουν με τους πρώτους.  Ήμουν σίγουρος ότι δεν υπήρχε πράγμα που να μην το ήξερε ο κ. Βάσος.  Αφού ήταν παντογνώστης…

Στις τρεις ακριβώς άρχισε ο μεγάλος αγώνας.  Οι δάσκαλοι και των δυο σχολείων κάθονταν σε καρέκλες, ενώ οι μαθητές χωριστήκαμε: εμείς μείναμε στην πλευρά του σχολείου ενώ οι μαθητές του Αγίου Αντωνίου πήγαν απέναντι.

Ξεκινά ο αγώνας.  Όλοι ψάχνουμε για το Λάκη, τον αρχηγό της ομάδας μας.  Ο Λάκης πουθενά.  Ρωτούμε έναν από τους αναπληρωματικούς πού είναι ο αρχηγός κι αυτός μας απαντά ότι ο Λάκης πήγε  στο σπίτι του στον Άι Λουκά να φέρει παπούτσια.

Κόντευε να τελειώσει το πρώτο ημίχρονο και η ομάδα μας – χωρίς τον αρχηγό της – προσπαθούσε απεγνωσμένα να αντιμετωπίσει τις απανωτές επιθέσεις των αντιπάλων.  Ήταν καλύτεροί μας και από στιγμή σε στιγμή περιμέναμε ότι θα μας έβαζαν γκολ. Αυτό θα ήταν τραγικό, γιατί οι μαθητές του Αγίου Αντωνίου μας προκαλούσαν φωνάζοντας ρυθμικά: «Τακτακαλίτες – θα συντριβείτε».

Ξεκινά το δεύτερο ημίχρονο, περνούν τα πρώτα λεπτά και η κατάσταση συνεχίζει να είναι η ίδια.  Ξαφνικά ο Αντρέας, ο οποίος είχε βγει πάνω στο ντεπόζιτο του νερού για να βλέπει καλύτερα, φωνάζει δυνατά: «Ο Λάκης. Έρχεται ο Λάκης».  Οι καρδιές μας σκίρτησαν και τα μάτια μας στράφηκαν προς το σημείο που έδειχνε ο Αντρέας.  Πράγματι ο Λάκης έμπαινε τρέχοντας, καταϊδρωμένος, λαχανιασμένος αλλά … ξυπόλητος, στην τάπια. Με δυσκολία και αγκομαχώντας  από την κούραση – αφού πήγε τρέχοντας στον Άι Λουκά και επέστρεψε – εξήγησε ότι δε βρήκε παπούτσια.  Κάποιος – δεν αποκλείεται να ήταν μαθητής του Αγίου Αντωνίου – φώναξε: «Ας παίξει ξυπόλητος».

Ο Λάκης δε σήκωσε δεύτερη κουβέντα.  Κάλεσε – αφού ήταν αρχηγός – το Νο. 9 να βγει έξω, έκαμε χειραψία μαζί του, τον φίλησε όπως έκαναν οι παίχτες της Α΄ κατηγορίας και μπήκε στο γήπεδο ξυπόλητος. Η ιαχή ΛΑΚΗΣ – ΛΑΚΗΣ και «Τακ-τα-κα-λάς», δονούσε την ατμόσφαιρα και έσβησε το «Τακτακαλίτες – θα συντριβείτε» των αντιπάλων μας.

Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει υπέρ μας.  Ο Λάκης σας σίφουνας διείσδυε στην περιοχή των αντιπάλων και η μια του επίθεση διαδεχόταν την άλλη.

Είχαν μείνει μόνο πέντε λεπτά για να τελειώσει ο αγώνας – άκουσα που το έλεγε ο κ. Βάσος αφού κανένας μαθητής δεν είχε ρολόι – και σε μια φάση, ένας αντίπαλος πάτησε τον Λάκη πάνω στο γυμνό του πόδι.  Η κερκίδα μας πάγωσε καθώς ο Λάκης έμεινε πεσμένος πίσω από τα γκολπόστ  των αντιπάλων.  Σιγά – σιγά σηκώθηκε και …ο Άγιος Κασσιανός κάνει πάλι το θαύμα του. Σε μια στιγμή που ο τερματοφύλακας των αντιπάλων μας κτυπούσε την μπάλα στο έδαφος, ο Λάκης πετάγεται από πίσω του και με έναν αριστερό κεραυνό σημειώνει το 1- 0 υπέρ μας.

Το τι έγινε δεν περιγράφεται.  Αφού ακόμη και ο κύριος Διευθυντής πέταξε το καπέλο του στον αέρα από τη χαρά του.

Σε λίγα λεπτά ο αγώνας τέλειωσε και οι εκταίοι  σήκωσαν τον Λάκη στους ώμους τους.  Κι αυτός, καταϊδρωμένος, λαχανιασμένος και ξυπόλητος, αλλά πανευτυχής, με αργές κινήσεις του δεξιού του χεριού (με το αριστερό έτριβε συνεχώς το αριστερό του πόδι που φαίνεται ότι τραυματίστηκε από τον «κεραυνό»), χαιρετούσε τους θαυμαστές του.

Και ο Αντρέας; Ο Αντρέας, ψηλά στο ντεπόζιτο του νερού, φώναζε στους Άι – Αντωνίτες: «Ένα σας εβάλαμε και σας επροσβάλαμε».