Ο παλιός μου συμφοιτητής και φίλος, Βασίλης Κ. Γούναρης, καθηγητής Ιστορίας Νεοτέρων Χρόνων στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής  του ΑΠΘ, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ιστορικούς της γενιάς μου. Με λαμπρές σπουδές, αγάπη στη δουλειά του, χιλιάδες ώρες διαβάσματος, αφοσίωση στην επιστήμη, πολύ καλός δάσκαλος, με πολλές και σημαντικές δημοσιεύσεις, εξαιρετικά βιβλία και συνεχείς αλλαγές στο αντικείμενο της έρευνάς του. Ένας πανεπιστημιακός καθηγητής που θα θεωρούσαν μεγάλη τύχη να είχαν στο Τμήμα τους οι φοιτητές που σπουδάζουν Ιστορία σε ένα κανονικό Πανεπιστήμιο, σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Ένας άριστος επιστήμονας με αυτόφωτη σκέψη, που δικαιούται, αν μη τι άλλο, να έχει άποψη και να μιλά ελεύθερα.

Για όλα τα παραπάνω διάβασα με πολύ μεγάλη θλίψη το παρακάτω κείμενό του στο www.Theinsider.gr για την επίθεση που δέχτηκε σήμερα, 5 Φεβρουαρίου 2014, κατά την εξωτερική αξιολόγηση του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Ο «εχθρός του λαού» βρίσκεται, πάντοτε, με εξαιρετική ευκολία. Το θέμα είναι πώς (και εάν, ποτέ…) θα ξεφύγει η Ελλάδα και ειδικά τα πανεπιστήμιά της από αυτό το νοσηρό κλίμα τρομοκράτησης από τις μικρές «δυναμικές» μειοψηφίες όλων των υπολοίπων.

ΑΠΘ, Φεβρουάριος 2014. Γράφει ο Β. Κ. Γούναρης:

«Είμαι πολύ θλιμμένος∙ ίσως περισσότερο απ’ όσο ταραγμένος. Η εξωτερική αξιολόγησή του Τμήματός μου υπέστη τελικά την ταλαιπωρία και άλλων τμημάτων του ΑΠΘ από μια θλιβερή μειοψηφική ομάδα οργανωμένων ακτιβιστών, εντός και εκτός των χώρων του ιδρύματος. Αυτό ήταν σχεδόν αναμενόμενο. Όμως είχε συνέχεια.

Κατά την ξενάγησή τους στα μουσεία του τμήματος -νωρίς το απόγευμα σήμερα- οι αξιολογητές εντοπίστηκαν από τους τσιλιαδόρους και η ομάδα κρούσης αφίχθη, 10-12 άτομα. Μαζί με μερικούς συναδέλφους και τον πρόεδρο του τμήματος σταθήκαμε στον προθάλαμο του Μουσείου Εκμαγείων, για να δώσουμε χρόνο στη συνάδελφό μας να ενημερώσει τους αξιολογητές. Είχα την κακή ιδέα να σταθώ μπροστά στην πόρτα του μουσείου.
Γύρω μου σχηματίσθηκε ένα ημικύκλιο με άγριες διαθέσεις. Τους είπα μόνον ότι η σκηνή θυμίζει μεσοπολεμική Γερμανία και τους προειδοποίησα ότι η άσκηση βίας δεν προστατεύεται από κανένα άσυλο. Ακολούθησε 15 λεπτά φραστικών προσβολών, προκλήσεων, προπηλακισμών, εξευτελισμού μου σε κάθε επίπεδο από ωρυόμενα άτομα, τα οποία χτυπούσαν μπουνιές στην πόρτα δίπλα στο πρόσωπό μου, απειλώντας με να μεριάσω. Απλώς έκλεισα τα μάτια και περίμενα… Ευτυχώς δεν με χτύπησαν. Μου θύμισαν πως δεν υποστήριξα την απεργία του ΕΣΔΕΠ, πως δεν υπέγραψα για την απελευθέρωση των υπό δίωξη φοιτητών και ότι όταν «ξεχειλίσει το ποτάμι του λαϊκού κινήματος» θα τρέχω να κρυφτώ.

Ξέρω ότι τέτοια περιστατικά έχουν συμβεί πολλές φορές, ίσως και πολύ χειρότερα. Απλώς δεν είχε συμβεί ποτέ σε μένα. Έχω ακόμη 15 χρόνια υπηρεσίας –αν είμαστε γεροί- στο ΑΠΘ, αλλά θεωρώ τη μέρα αυτή ως σταθμό. Δεν ξέρω πλέον τι μπορώ να περιμένω από ένα χώρο εργασίας, όπου η βία ασκείται τόσο συστηματικά, τόσο ωμά και τόσο απροκάλυπτα. Οι φοιτητές λες και πίστευαν πως είναι αόρατοι. Σίγουρα πρέπει να κρυφτώ, όχι από φόβο αλλά από ντροπή για την κατάντια μας.»