Συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες εκατό χρόνια από την πολύνεκρη μάχη Κιλκίς – Λαχανά (19 -21 Ιουνίου 1913). Στην καθοριστική μάχη του Β΄ Βαλκανικού  πολέμου, πήραν μέρος αρκετοί εθελοντές, ανάμεσά τους πολλοί Έλληνες από την Αμερική, την Αίγυπτο, την Κρήτη και την Κύπρο. Στη μάχη του Κιλκίς σκοτώθηκαν και τέσσερις Κύπριοι εθελοντές: Ο Ιωάννης Κελλακιώτης ή Καράμαλλης, από το Κελλάκι, ο Κωνσταντίνος Ν. Κοιλανιώτης – Μιχαηλίδης, από το Κοιλάνι, ο Νικόλαος Γ. Μαούρης, από τον Καραβά και ο Κυριάκος Χριστοδούλου, από τους Εργάτες. Σύμφωνα με τον θρύλο, σημαιοφόρος στη μάχη βρέθηκε ο Χρυσόστομος Κυκκώτης, ο μετέπειτα ηγούμενος Κύκκου.

Ο Κωνσταντίνος Κοιλανιώτης φοίτησε στο Ημιγυμνάσιο Λεμεσού και στο Παγκύπριο Διδασκαλείο Λευκωσίας και εργάστηκε ως δάσκαλος στο Κοιλάνι και στην Αγία Φύλαξη. Το 1912 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά με την έκρηξη του ελληνοτουρκικού πολέμου κατατάχθηκε στο στρατό και τοποθετήθηκε στην 5^η Μεραρχία. Πήρε μέρος στη μάχη του Κόμανου, τον Νοέμβριο του 1912, και στην πολιορκία των Ιωαννίνων. Στις μάχες του Μπιζανίου διακρίθηκε και ονομάστηκε δεκανέας, και αργότερα λοχίας. Λίγο πριν από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων τοποθετήθηκε στη φρουρά της Νάουσας, από όπου έστειλε και τα τελευταία γράμματα στους γονείς του, τον Απρίλιο του 1913. Στις 19/20 Ιουνίου 1913 ο νεαρός Κοιλανιώτης σκοτώθηκε στη μάχη του Κιλκίς. Το όνομά του είναι χαραγμένο στη στήλη των πεσόντων μαθητών του Ημιγυμνασίου Λεμεσού (σήμερα στην αυλή του Λανιτείου Γυμνασίου), στη στήλη των πεσόντων που κατάγονταν από την επαρχία Λεμεσού, στον περίβολο του ναού της Αγίας Νάπας, στη στήλη των πεσόντων μαθητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου, στη στήλη των πεσόντων φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Μνημείο της μάχης του Κιλκίς.

Ο Κοιλανιώτης ήταν χαρισματικός νέος, με έφεση στη μουσική και ονειροπόλος. Σε επιστολή του προς τον παλιό του καθηγητή στη Λεμεσό, Κλεόβουλο Μυριανθόπουλο, τον Οκτώβριο του 1912, δικαιολογούσε ως εξής την εθελοντική του κατάταξη στον ελληνικό στρατό: «Θα ήτο εντροπή διά πάντα Κύπριον και μάλιστα εν Αθήναις διαμένοντα να μη σπεύση εις την φωνήν της πατρίδος όταν από τα πέρατα του κόσμου στρατιαί ολόκληροι προς τούτο κατέρχονται.» Ένας άλλος παλιός του καθηγητής, που μοίρα τραγική τους έφερε συμπολεμιστές στη μάχη του Κιλκίς, όπου ο δάσκαλος θρήνησε τον χαμό του μαθητή του, ο Αργυρός Δρουσιώτης, κατέγραψε ότι ο Κοιλανιώτης σε ένα διάλειμμα των στρατιωτικών τους υποχρεώσεων του είπε: «Αν σωθώ και επιστρέψω στην Κύπρον θα γίνω υψηλότερος και από τον πλάτανον της Αγίας Μαύρης» – ένα τεράστιο δένδρο, σήμα κατατεθέν της γενέτειράς του. Αλλά και ο βουλευτής Λεμεσού – Πάφου Νικόλαος Κλ. Λανίτης είχε ανταμώσει τον Κοιλανιώτη στον σιδηροδρομικό σταθμό της Νάουσας και είχαν περπατήσει μαζί στους πρόποδες του χιονισμένου Βερμίου. Εκεί ο ενθουσιώδης Κοιλανιώτης εκμυστηρεύτηκε τους πόθους του στον λεμεσιανό βουλευτή: «Θα έλθη η ώρα να πάγω με την μεραρχίαν μας εις την Κύπρον! Αυτό το βουνό, μου ενθυμίζει τον Αφάμην. Δεν θα έλθη η ώρα να τοποθετήσωμεν και εκεί πάνω τ’ αντίσκηνά μας;» Εκατό χρόνια πριν, μια γενιά Κυπρίων μεγάλωνε στη σκλαβιά και στη φτώχεια, με τη φλόγα του οράματος. Καλότυχοι οι νεκροί…

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. “Ο Φιλελεύθερος”, στις 22 Ιουνίου 2013.