Τονίζαμε με έμφαση την περασμένη βδομάδα σε αυτήν τη στήλη, ότι για τη δραματική κατάσταση της κυπριακής οικονομίας φταίμε πρώτιστα εμείς, και σε δεύτερη φάση «οι ξένοι». Κι αυτό χωρίς να παραγράφονται οι διεθνείς διαστάσεις της κρίσης, οι ευρωπαϊκοί  ανταγωνισμοί και ο γερμανικός ηγεμονισμός. Είναι προφανές, όμως, ότι εάν θέλουμε να εξέλθουμε από τη δυσμενέστατη κατάσταση και για να μην επαναληφθούν τα ίδια εγκληματικά λάθη, πρέπει πρώτα να αναζητήσουμε τις δικές μας ευθύνες. Και προπαντός, όπου υπάρχουν ποινικές ευθύνες, να επιβληθούν ποινές.

Ποιες όμως είναι αυτές οι ευθύνες και σε ποιους αναλογούν; Με οδύνη ο απλός πολίτης αυτής της χώρας παρακολουθεί αρκετούς πολιτικούς του να ξεκατινιάζονται ξεδιάντροπα από τις τηλεοράσεις επί των ερειπίων και να κράζουν επί των πτωμάτων. Ανάλογες κραυγές και ψίθυροι συσκοτίζουν τις πελώριες ευθύνες των μεγαλοτραπεζιτών: Σήμερα άπαντες επιρρίπτουν το βάρος σε όλους τους άλλους. Αλήθεια, βρέθηκε ένας τραπεζίτης που να παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας το βάρος της ευθύνης που του αναλογούσε ή ένας πολιτικός που να αποχώρησε από την πολιτική ζωή ζητώντας συγνώμη; Ακόμη και η παραίτηση του κ. Μ. Σαρρή υποβλήθηκε «για διευκόλυνση των ερευνών». Και, θυμίζουμε, μιλάμε για ανθρώπους που έπαιρναν μισθούς και αποζημιώσεις μυθικές για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. Ακριβώς αυτή η αντίφαση του υπέρογκου μισθολογίου ή της ανέλιξης σε ύπατα αξιώματα (τραπεζικά ή πολιτικά) με την έλλειψη στοιχειώδους συναίσθησης της τεράστιας καταστροφής που προκάλεσαν κάποιες αποφάσεις αυτών των ανθρώπων δείχνουν την πλήρη απομάκρυνσή τους από το λαϊκό αίσθημα, την έλλειψη πατριωτισμού και τη μη επίγνωση του βάρους της αντίστοιχης θέσης τους και των αληθών μεγεθών της χώρας μας στο παγκόσμιο σύστημα. Όπως έγραφε πριν 85 χρόνια στην «Πρέβεζα» ο Καρυωτάκης, «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…».

Το πρόβλημα της σημερινής ηγεσίας (και αυτό, δυστυχώς, είναι παγκόσμιο φαινόμενο) είναι πρώτιστα ηθικό: Όση σχέση έχει η κυνικότητα του κυρίου Ντάουνερ με τα ιδανικά του ΟΗΕ, όταν θεμελιώθηκε ο διεθνής οργανισμός στο αίμα των λαών στον πόλεμο κατά του φασισμού, ή η λογιστική του κ. Σόιμπλε με τον ουμανισμό των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών όταν οραματίστηκαν την ενιαία Ευρώπη, άλλη τόση σχέση έχουν οι πύρινοι λόγοι που εκφωνούν πολλοί πολιτικοί μας στα «εθνικά μνημόσυνα» με τον πραγματικό βίο και την πολιτεία τους. Η τιμωρία των ενόχων για την κατάρρευση των δύο μεγάλων τραπεζών του τόπου και για την οικονομική καταστροφή χιλιάδων επιχειρήσεων και οικογενειών είναι η τελευταία ευκαιρία για την αποκατάσταση του χαμένου κύρους και της αξιοπιστίας της πολιτικής ηγεσίας. Αλίμονο για τη χώρα μας εάν δεν το αντιληφθούν αυτό οι αλαλάζοντες κύριοι (και οι ελάχιστες κυρίες) που εκπροσωπούν τον πολιτικό κόσμο στις ατέρμονες συζητήσεις από τηλοψίας. Ας φανταστούν, τουλάχιστον, το μέγεθος της λαϊκής οργής εάν δεν τιμωρηθούν και αυτή τη φορά οι ένοχοι, την ίδια ώρα που τραπεζικοί λογαριασμοί χιλιάδων ανύποπτων και αθώων πολιτών έχουν καταληστευθεί. Και η κάθαρση θα έρθει μόνο εάν υπάρξει πλήρης διαφάνεια. Για όλα. Όμως, θα συνεχίσουμε την άλλη βδομάδα, για τις όποιες ευθύνες του απλού Κύπριου πολίτη.

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. “Ο Φιλελεύθερος” στις 6 Απριλίου 2013.