Πολλοί μαζεύτηκαν οι στερνοί αποχαιρετισμοί τον τελευταίο καιρό, ειδικά στους ψυχοβγάλτες για την Κύπρο δυο μήνες των μαύρων επετείων, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Ένας συνάδελφος στη Θεσσαλονίκη έγραψε για το “μαύρο 22” κι ο φιλόλογος Στέλιος Παπαντωνίου, προχθές, καταμετρώντας τις απώλειες των τελευταίων ημερών θυμήθηκε το Ψυχοσάββατο…

Γράφω και εγώ δυο λόγια για τον Τάκη Κουνναφή, που κηδεύτηκε σήμερα (4 Αυγούστου 2022) το μεσημέρι στη Λευκωσία. Γράφτηκε ήδη ότι υπήρξε μια εμβληματική μορφή της σύγχρονης κυπριακής δημοσιογραφίας. Δούλεψε στη “Μάχη”, στα “Νέα”, στο “Παρασκήνιο” με τον έτερο διόσκουρο Γιώργο Ξενοφώντος Σέρτη και στον “Φιλελεύθερο”. Στα “Νέα”, το δημοσιογραφικό όργανο της ΕΔΕΚ, από το 1970 μέχρι το 1990 και στον “Φιλελεύθερο”, από το 1990 μέχρι το 2013 υπήρξε αρχισυντάκτης. Στη δεκαετία του 1960 δούλεψε στην Αθήνα, στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, πριν επιστρέψει στην Κύπρο και στη “Μάχη”, από όπου είχε ξεκινήσει. Η δημοσιογραφική του θητεία συνέπεσε με δύσκολα χρόνια για τον τόπο αλλά και για καλές εποχές για την κυπριακή δημοσιογραφία, από την άποψη της συναδελφικότητας, των μεγάλων κυκλοφοριών των εφημερίδων, των δημοσιογράφων που κυνηγούσαν την είδηση και έβγαιναν στους δρόμους για ρεπορτάζ, των αρχισυντακτών που διάβαζαν (και διόρθωναν όπου χρειαζόταν) κάθε λέξη και κάθε κόμμα των συντακτών τους.

Ο Τάκης Κουνναφής ήταν μια αστείρευτη πηγή για την ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, για την προάσπιση της οποίας αγωνίστηκε από το 1963. Πολλές από τις αφηγήσεις που άκουγες από το στόμα του ήταν από αυτές που δεν θα δημοσιευθούν ποτέ ή το πολύ – πολύ θα μπουν αόριστα και περιγραφικά σε κάποια υποσημείωση. Έζησε, ειδικά την περίοδο 1970-1974, την ιστορία “από μέσα” και γνώριζε απίστευτες λεπτομέρειες για ανθρώπους και γεγονότα. Η πληθωρική του παρουσία γέμιζε τους χώρους σύνταξης του “Φιλελεύθερου”, όπου τον γνώρισα και εγώ. Φοβερά εργατικός, από τους δημοσιογράφους που πήγαιναν πρώτοι στο γραφείο και έφευγαν τελευταίοι. Φωνακλάς όπου χρειαζότανε, ειδικά στις διάφορες τηλεφωνικές “παρεμβάσεις”, συχνές στον κυπριακό μικρόκοσμο, άπλωνε πέπλο προστασίας στους συναδέλφους του όταν έπρεπε, από τυχόν θιγόμενους μεγαλόσχημους “παράγοντες”. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του, η αθυροστομία του, ήταν ουσιαστικά …ανθηροστομία, εξαιτίας της ετοιμολογίας του και της μοναδικής ευρηματικότητάς του, με αποτέλεσμα αρκετές από τις καθημερινές του ατάκες να μείνουν επικές.

Για την οικογένειά του, τους συναδέλφους του, τους φίλους του, αυτός ο φαινομενικά λιγόλογος και απόμακρος χαρακτήρας ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος, που αγαπούσε κάθε γωνιά της κυπριακής γης, και όχι μόνο τη γενέτειρά του, την Τύμπου, ή το χωριό της συζύγου του, το Μιτσερό. Θα τον θυμόμαστε πάντα και θα μας λείπει.

Καλό ταξίδι και Καλόν παράδεισο, φίλε μου.

Αντί φωτογραφίας του εκλιπόντος έψαξα να βρω το δημοσίευμα που ο ίδιος θεωρούσε τη μεγαλύτερη δημοσιογραφική του επιτυχία. Από την 8η σελίδα του φύλλου της εφημ. του Νίκου Σαμψών, “Μάχη”, της 8ης Μαρτίου 1970. Ο Τάκης Κουνναφής δημοσιεύει την είδηση ότι η κυπριακή Αστυνομία δέχθηκε ανώνυμο τηλεφώνημα για επικείμενη απόπειρα δολοφονίας εναντίον της ζωής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στη Μονή Μαχαιρά, όπου θα μετέβαινε για το ετήσιο μνημόσυνο του Γρηγόρη Αυξεντίου. Η απόπειρα, ως γνωστόν, έγινε στις 7.10 πμ της ίδιας μέρας, λίγες ώρες μετά την έκδοση της εφημερίδας…