Δυο βδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές οι αντιπαραθέσεις έχουν ανεβάσει το πολιτικό θερμόμετρο σε επίπεδο τοξικότητας και είναι προφανές, ότι και στην Κύπρο –πολύ περισσότερο στην Ελλάδα – η πόλωση, σε ακραίο επίπεδο, αποτελεί συνειδητή επιλογή των μεγάλων κομμάτων. Την ίδια ώρα ο «Πορθητής» κόβει βόλτες με τα τρυπάνια του μερικά μίλια μακρυά από τις κυπριακές ακτές επιδεικνύοντας την ιταμότητα του καταπατητή: «δεύτερη εισβολή» χαρακτήρισε τις τουρκικές ενέργειες ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και αυτό δείχνει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ενώ λοιπόν ο Αττίλας του 1974 επανέρχεται, στην ΑΟΖ αυτή τη φορά, και η κοινή γνώμη παραμένει σοκαρισμένη από την πρωτοφανή δολοφονική δράση ενός μανιακού φονιά, τα κόμματα έχουν τον άχαρο ρόλο να «συσπειρώσουν» τα απογοητευμένα ακροατήρια και να εμπνεύσουν «δυναμική νίκης» βρίσκοντας αντιπάλους.

Όσοι παρακολούθησαν τις προχθεσινές λεκτικές αντιπαραθέσεις στη Βουλή των Ελλήνων μεταξύ του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη θα συμφωνούν ότι πρόκειται για μια από τις χειρότερες κοινοβουλευτικές στιγμές στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία. Προσωπικές αναφορές του επιπέδου «είσαι πολύ λίγος εσύ για να μιλάς για μένα», «νάτος ο σκαφάτος», ευθείες επιθέσεις για σχέσεις των οικογενειών τους με τη διαπλοκή, τη διαφθορά και τη χούντα, από τους δύο κορυφαίους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες (αμφότερους νέους σε ηλικία: 45 και 51 ετών, αντίστοιχα). Και το πιο θλιβερό: η αφορμή για τη σχετική συζήτηση στη Βουλή ήταν η συμπεριφορά ενός υπουργού απέναντι σε ένα συμπολίτη του ΑμεΑ. Ο «αυριανισμός» φαίνεται να θριαμβεύει στο υψηλότερο επίπεδο, οι αείμνηστοι Μ. Κουτσόγιωργας, Ε. Γιαννόπουλος και Μ. Κουρής έχουν αποκτήσει δεκάδες κλώνους και λαμπρές απομιμήσεις δεξιά και αριστερά, τα επιχειρήματα έχουν υποχωρήσει, το όποιο – στοιχειώδες – πολιτικό ήθος έχει εξαφανιστεί. Προφανώς αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι άσχετες με την πολύχρονη κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Όμως, όσο – πρόσκαιρο – πολιτικό όφελος σε ψήφους μπορεί να έχουν τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» από ανάλογες συμπεριφορές, παραβλέπουν ότι αυτές ακριβώς οι πρακτικές τρέφουν τις δυνάμεις που ιδεολογικά και «φυσικά» είναι ικανότερες σε αυτές: τη «Χρυσή Αυγή» και την ακροδεξιά στη Βουλή και στην κοινωνία, και τους μπαχαλάκηδες κουκουλοφόρους κήρυκες της βίας στους δρόμους της Αθήνας. Και αυξάνουν την απαξίωση του σώματος των ψηφοφόρων για την «ενεργό πολιτική», τους πολιτικούς και τις εκλογικές διαδικασίες.

Στα καθ’ ημάς κυπριακά πολιτικά ήθη το επίπεδο δεν έχει φτάσει ακόμη στα ελλαδικά «ύψη», για πολλούς λόγους, με κυριότερο, κατά την άποψή μας, ότι η Κύπρος έχει προεδρική και όχι κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Έτσι, οι όποιες απευθείας αντιπαραθέσεις, πέρα από τις ρητορικές εξάψεις στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, εκδηλώνονται κυρίως είτε από τηλεοράσεως, είτε μέσω των σύγχρονων μέσων «κοινωνικής δικτύωσης». Όπως είναι γνωστό, στα δύο αυτά μέσα, «αν δεν κάνεις θόρυβο», πιθανότατα θα περάσεις απαρατήρητος. Επομένως οι υποψήφιοι και οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων «είναι υποχρεωμένοι» να οξύνουν τον πολιτικό τους λόγο, να λαϊκίσουν, να προκαλέσουν προεκλογικές εντάσεις. Προφανώς ο γράφων δεν υποστηρίζει την καθιέρωση ενός άχρωμου πολιτικού  καθωσπρεπισμού, όμως σε μια περίοδο που η κυπριακή κοινωνία έχει υποστεί αλλεπάλληλα ισχυρά σοκ (κούρεμα καταθέσεων και κατάρρευση τραπεζών, ναυάγιο και θάνατος Συνεργατισμού, σκάνδαλα στη δικαιοσύνη, αστυνομική αδράνεια σε καταγγελίες για εξαφανίσεις ανθρώπων), έχω την αίσθηση ότι είναι οι πολίτες που δικαιούνται να είναι οργισμένοι και όχι αυτοί που ζητούν την ψήφο των πολιτών… Ειδικά την ώρα που ο «Πορθητής» διεκδικεί τον περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας όχι μόνο στην κατεχόμενη γη μας, αλλά και στην κυπριακή ΑΟΖ.

Η πολιτική αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών επικεντρώθηκε σε όσα καταλογίζει ο «Δημοκρατικός Συναγερμός» για «διγλωσσία» στον υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ, Νιαζί Κιζιλγιουρέκ, καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου και μέχρι πρότινος σύμβουλο «Γεωστρατηγικών Μελετών» του πρόεδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη. Εμείς θα σταθούμε σε μια ενδιαφέρουσα παράμετρο της υποψηφιότητας Κιζιλιγιουρέκ, αλλά και του Σενέρ Λεβέντ και άλλων Τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας στις συγκεκριμένες εκλογές. Οι υποψηφιότητες αυτές (και η πιθανή εκλογή τους εκπροσωπώντας την ημικατεχόμενη Κυπριακή Δημοκρατία) δείχνουν το μεγαλείο της αντιπροσωπευτικής «συνηθισμένης» δημοκρατίας και της ισότητας των πολιτών: Ο κάθε πολίτης ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκεύματος ή φύλου έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Παράλληλα, αυτές οι ίδιες υποψηφιότητες δείχνουν, όπως ελπίζω να αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι υποψήφιοι, αλλά και τα κόμματα που τους υποστηρίζουν, πόσο ακραία και αναχρονιστικά ρατσιστική, εις βάρος κάθε πολίτη, ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκεύματος ή φύλου,  είναι η λεγόμενη δικοινοτική «πολιτική ισότητα», που εξισώνει το 82% με το 18%.

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος» στις 11 Μαΐου 2019