Για τις 17 Νοεμβρίου 1973 ο Λεμεσιανός φιλόλογος και ερευνητής Ανδρέας Μακρίδης έχει εκδώσει πριν από μερικούς μήνες (Λευκωσία 2015) από τις εκδόσεις Επιφανίου, το βιβλίο του «Πολυτεχνείο. Υπερασπιζόμενοι την αρετή του Έλληνα. Η προσωπική μαρτυρία του Ανδρέα Μακρίδη». Ο Μακρίδης με τη γνωστή του συναρπαστική γραφή, περιγράφει τα όσα βίωσε εκείνες τις μέρες, μέχρι την εισβολή του τεθωρακισμένου άρματος στο Πολυτεχνείο, στις 3.00 το πρωί της 17^ης Νοέμβρη 1973. Από το βιβλίο, με αφορμή τη σημερινή επέτειο, παραθέτω δύο αποσπάσματα.

«Η συμμετοχή των Κυπρίων στον Αγώνα του Πολυτεχνείου

Σε όλους τους αγώνες της Ελλάδας απελευθερωτικούς, αντιστασιακούς και δημοκρατικούς η συμμετοχή των Ελλήνων της Κύπρου υπήρξε αθρόα. Από το 1821 και τους Βαλκανικούς πολέμους ως τους Παγκοσμίους πολέμους, χιλιάδες Κύπριοι έσπευσαν να καταταχθούν ως εθελοντές και πολέμησαν δίπλα στους άλλους Έλληνες, για την Ελευθερία. Τα ονόματα του Σταυριανού, του Χριστόδουλου Σώζου και του Βασίλη Μιχαηλίδη εξαρκούν ως σφραγίδα επιβεβαίωσης της ανωτέρω ιστορικής πραγματικότητας.

Η διαχρονική αυτή συμπαράταξη πηγάζουσα από τα εθνικά φρονήματα των Κυπρίων, συνεχίσθηκε και κατά την δικτατορία της αθηναϊκής Χούντας. Δεκάδες Κύπριοι, κυρίως φοιτητές, εντάχθηκαν σε αντιστασιακές οργανώσεις και εκατοντάδες έλαβαν μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς των συνταγματαρχών.

Κατά τις τρεις ημέρες του Πολυτεχνείου πολλοί Κύπριοι, επώνυμοι (σήμερα) και ανώνυμοι μετείχαν στις συγκρούσεις και στις οδομαχίες, που διεξήχθησαν στην Πατησίων, μπροστά από το Πολυτεχνείο, και στους γύρω δρόμους, μέχρι και το Σύνταγμα.

Από τους Κυπρίους, που μετά την πολιορκία του Πολυτεχνείου από τα τανκς, βρέθηκαν μέσα, ήταν σίγουρα, εκτός από μένα, και η Θέκλα Κίττου, σκηνοθέτις, οπωσδήποτε όμως θα ήσαν και άλλοι που δεν γνωρίζω.

Προσωπικά μετείχα ως «επιρροή» της Μ. Λ. οργάνωσης «Μ.Λ.ΚΚΕ», μαζί με τον Τάκη Γιωτάκη αδελφικό μου φίλο, που πρώτος με μύησε στην οργάνωση. Στενές επαφές είχα και με τον Πέτρο Κουφοβασίλη, δραστήριο μέλος τότε και σήμερα Γ.Γ. του Μ.Λ./ΚΚΕ.»

«Υστερόγραφο. Πώς το Πολυτεχνείο έκανε την κόρη μου να κλάψει

(…) Αρκετά χρόνια αργότερα, έδωσα στον Σύλλογο Ελλαδιτών Λεμεσού διάλεξη με θέμα «Η συμβολή των Κυπρίων στους αγώνες της Ελλάδας». Φθάνοντας στο Πολυτεχνείο, τόνισα ότι η παρουσία εκεί δεν ήταν τυχαία, αλλά την υπέβαλλε η υψηλή συναίσθηση της εθνικής τους ταυτότητας και το χρέος από την θυσία των ηρώων της ΕΟΚΑ για την Ελλάδα και την Ένωση.

Προσπαθώντας να εκφράσω την συνάρτηση φόβου και καθήκοντος την στιγμή της εφόδου του τανκς, είπα με σχετικώς υπερβάλλουσα λογοτεχνική αλληγορία: «Ήθελα να φύγω, όμως με κρατούσαν σφικτά από τα μπράτσα οι ήρωες της ΕΟΚΑ και δεν με άφηναν».

Στο ακροατήριο βρισκόταν και η Νεφέλη, η μικρή μου κόρη, που άκουε με κομμένη την ανάσα τα όσα πέρασε ο πατέρας της. Ξαφνικά, ξέσπασε σε λυγμούς. Τα μάγουλά της μούσκεψαν. Όταν τέλειωσα και κατέβηκα, όρμησε απάνω μου, με σφιχταγκάλιασε και κλαίοντας γοερά με φιλούσε ασταμάτητα. Ύστερα μου είπε ψελλίζοντας… «Γιατί παπάκη μου δεν σε άφηναν να φύγεις;»

Η αθώα αυτή, σπαρακτική αντίδραση από το κοριτσάκι μου υπήρξε για μένα και θα παραμείνει για πάντα η μεγαλύτερη τιμή για την συμμετοχή μου στο Πολυτεχνείο. Το παιδί μου είχε βιώσει έντονα την κρισιμότητα και την φρίκη του Αγώνα και έκτιζε με καυτό δάκρυ εκείνη την στιγμή το πιο ωραίο μνημείο μέσα στην ψυχούλα της, για τους νεκρούς και τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου.»