Πρωί – πρωί σήμερα, μια δυσάρεστη είδηση ήρθε με μήνυμα στο κινητό, με μαζική αποστολή από τον Δήμο Λαπήθου, στο πλαίσιο μιας νέας υπηρεσίας που εγκαινίασε εδώ και μερικά χρόνια ο κατεχόμενός μας Δήμος για να ενημερώνει τους δημότες του στην προσφυγιά για τους Λαπηθιώτες και τις Λαπηθιώτισσες που φεύγουν από τη ζωή: «Κηδεία Ήβης Κ. Κατελάρη, αύριο Τετάρτη, 16 Δεκεμβρίου 2015, στις 2.00 από τον ιερό ναό Αγίου Βασιλείου, στο Στρόβολο. Εισφορές στο Τ.Κ. Προνοίας Λαπήθου»…

Το μαντάτο με πήρε πίσω γύρω στα πενήντα χρόνια, τον Σεπτέμβρη του 1966, όταν ανηφορίσαμε για πρώτη φορά ως μαθητές του Δημοτικού, της Α΄ Αστικής Λαπήθου, το ανήφορο του «Κάστρου», που δεσπόζει στις κάτω ενορίες της Λαπήθου, πάνω από το Δημαρχείο, το «Σίνε Ίρις» και την Πλατεία Ηρώων. Ευτυχήσαμε να έχουμε για δασκάλα, σε εκείνο το πανέμορφο σχολείο, το καλύτερο σχολείο της κωμόπολης στα χρόνια μας, την «κυρία Ήβη», συγχωριανή μας, μια γλυκύτατη νέα γυναίκα, αυστηρή όσο έπρεπε και όταν έπρεπε, της νέας γενιάς των εκπαιδευτικών που αποφοίτησαν από την Παιδαγωγική Ακαδημία μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή μας έμαθε τα πρώτα γράμματα, μας έβαλε τα πρώτα εύγε και τις πρώτες τιμωρίες για τους πιο ζωηρούς, όταν την επόμενη χρονιά, στη Δευτέρα, είχαμε συνδιδασκαλία με τα πρωτάκια και διπλασιάστηκαν οι ζαβολιές και η παιδική φασαρία. Με αυτήν κάναμε τις πρώτες σχολικές εκδρομές, στα τόσα πολλά αξιοθέατα της Λαπήθου: στο ελαιοτριβείο, το αγγειοπλαστείο, τη Δημοτική Αγορά, τον μύλο, τους καλύτερους τεχνίτες της κωμόπολης, στα κυκλάμινα του Πενταδάκτυλου. Ήταν η κυρία μας, η αγαπημένη μας δασκάλα.

Η προσφυγιά, μας ξερίζωσε από τα πατρικά μας σπίτια τα χωμένα στα περβόλια με τις λεμονιές. Εξίσου οδυνηρή απώλεια ήταν τα χαρτιά μας, όσα είχαμε προλάβει να συγκεντρώσουμε ως τότε. Τα ενδεικτικά μας, τα πρώτα μας αναγνωστικά, τα πρώτα μας τετράδια με τα θετικά ή αρνητικά σχόλια και τους επαίνους των δασκάλων μας, τις πρώτες μας εκθέσεις, οι παιδικές και σχολικές μας φωτογραφίες, η πρώτη μας βιβλιοθήκη, οι εφημερίδες με τους θριάμβους του Παναθηναϊκού του 1970-1971. Χωρίς αυτά, και μακριά από το σχολείο μας, ξεθώριασαν σιγά – σιγά και οι μνήμες. Από αυτά που μένουν χαραγμένα έντονα, η ψηλοτάβανη αίθουσα της Πρώτης, η έδρα της κυρίας μας, η λαχτάρα για τα πρώτα βιβλία που μας μοίρασε, η θέση της τάξης μας στη σχολική συγκέντρωση και την προσευχή στο προαύλιο με τις φοινικιές, πάντα κάτω από το επιδοκιμαστικό της βλέμμα, η αγωνία για την επιτυχία του ρόλου μας στις σχολικές γιορτές, το φως του ήλιου που φώτιζε άπλετα τον κόσμο από τον Πενταδάκτυλο μέχρι την Αϊρκώτισσα, όπως τον βλέπαμε από τον βράχο του σχολείου μας να ξεχύνεται πανέμορφος και ελκυστικός μπροστά μας.

Από το 1974 την συνάντησα όλο και όλο 4-5 φορές. Παρέμενε πάντοτε γλυκιά, σοβαρή, με την ίδια αγάπη που μας υποδέχθηκε ως πρωτάκια τον Σεπτέμβρη του 1966, με το ίδιο χαμόγελο της φωτογραφίας  του 1968 ανάμεσα στους μαθητές της, της Πρώτης και της Δευτέρας, τον Άγι, τον Προδρομή, τον Δώρο, τον Ανθούλη, τον Νικόλα, τον Γλαύκο, τον Μιχαλάκη, τον Χριστόφορο, τον Νικήτα, τον Πανίκο, τις Μαρίες,  τη Λευκή, την Κλαίρη, τη Χρυστάλλα, τον Σαββή, τη Ρήνα, τη Γιαννούλα…

Αντίο κυρία Ήβη. Καλή ανάπαυση και  ένα μεγάλο ευχαριστώ