Το 1904 ο Κ. Π. Καβάφης, με το ποίημά του «Περιμένοντας τους βαρβάρους», κατάφερε να αναπαραστήσει τα έσχατα όρια της παρακμής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της απραξίας των συγκλητικών με τους στίχους: «Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.»

Θυμηθήκαμε τον μεγάλο Αλεξανδρινό της νεοελληνικής ποίησης προχθές, ανήμερα των Χριστουγέννων, όταν ύστερα από το γιορταστικό τραπέζι, με τη γαλοπούλα, τους κουραμπιέδες τα μελομακάρονα και όλα τα παρεπόμενα μιας χριστουγεννιάτικης σύναξης, παρακολουθήσαμε στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων τον αρχηγό του τουρκικού πολεμικού ναυτικού Μπουλέντ Μποστάνογλου, να δίνει συνέντευξη τύπου στο ωκεανογραφικό σκάφος «Μπαρμπαρός Χαϊρεντίν Πασά», την ώρα που βρισκόταν, λέει, 18 ναυτικά μίλια έξω από τη Λεμεσό. Στη συνέχεια, ο Μποστάνογλου, αγνάντεψε από το κατάστρωμα του «Μπαρμπαρός» τις ακτές της Λεμεσού, τόση ώρα ώστε να καταγραφεί στις τηλεοπτικές κάμερες και αναχώρησε με στρατιωτικό ελικόπτερο.

Άραγε, πού θα στάθηκαν οι εκ του «Μπαρμπαρός» ξεναγοί του Μποστάνογλου στη σύντομη παρουσίαση των νοτιοδυτικών παραλίων του νησιού μας; Στον τόπο που γεννήθηκε, κατά την ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη; Στο αρχαίο θέατρο του Κουρίου και στις ακτές του, όπου κάποτε αποβιβάστηκαν οι Αχαιοί; Ή μήπως στις «κυρίαρχες βρετανικές βάσεις» στο Ακρωτήρι; Ή στο κυπριακό «Μπέβερλι Χιλς» των «Καλογήρων», των ιερών και ανίερων αγοραπωλησιών; Ή στον σύγχρονο «ναό της Αφροδίτης», στην Παλώδια, διαφήμιση των πατροπαράδοτων «χρηστών ηθών» της κοινωνίας μας; Μήπως στον τόπο του ολοκαυτώματος στο Μαρί (που θα πρέπει κάποτε να ανακηρυχθεί σε παγκόσμιο μνημείο της κρατικής ολιγωρίας);

Δυστυχώς, δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς εντυπωσίασε τον αρχηγό του τουρκικού πολεμικού ναυτικού από τις ακτές της Λεμεσού. Αναχώρησε νωρίς, όπως θα φύγει, κατά τις ειδήσεις, και το «Μπαρμπαρός» γύρω στις 30 Δεκεμβρίου, μια βδομάδα πριν από τους καλικάντζαρους. Μέχρι να ξαναγυρίσουν…

Θαρρώ πώς η διαφορά του «Μπαρμπαρός» από τους καβαφικούς «βαρβάρους» είναι ότι οι δεύτεροι «ήσαν μια κάποια λύσις». Στην απονευρωμένη και αποσυντονισμένη κοινωνία μας, τη βομβαρδισμένη και ξεχαρβαλωμένη από τα σκάνδαλα, τα κουρέματα και την ικανότητα των «πολιτικών ηγετών» να εκλαμβάνουν το φτύσιμο ως ευοίωνη βροχούλα, τίποτε δεν φαίνεται να εκπλήσσει, να προκαλεί «ανησυχία και σύγχυσι». Ίσως αύριο, το πλήρωμα του «Μπαρμπαρός» τραγουδήσει και παραδοσιακά κάλαντα στην αποβάθρα της Λεμεσού, όπως προχθές ο Νταβούτογλου πρόσφερε κουραμπιέδες στους Έλληνες φαντάρους στον Έβρο. Την ίδια ώρα που το ελληνικό πολιτικό σύστημα κρέμεται από το στόμα του κυρίου Παύλου Χαϊκάλη ή ξαγρυπνά για το βουλευτικό μέλλον της κυρίας Ραχήλ Μακρή και την ψήφο των έγκλειστων Χρυσαυγιτών βουλευτών…

Υπάρχει, βέβαια, και η θετική όψη στην αταραξία με την οποία αντιμετωπίζουμε τις τουρκικές προκλήσεις. Η Τουρκία, όσο και εάν επιχειρούν να εξωραΐζουν τις πρακτικές της οι εντεταλμένοι ή αυτόκλητοι συνήγοροί της, συμπεριφέρεται ως «μη κράτος», ως «κράτος – πειρατής», παραβιάζοντας κάθε στοιχειώδη αρχή του διεθνούς δικαίου στο Κυπριακό. Ίσως, λοιπόν, ασυναίσθητα, πετύχουμε την αποδόμηση της τουρκικής επιθετικότητας. Θυμίζοντας τον Καραγκιόζη, που ρωτούσε την ώρα που τον ξυλοφόρτωνε ο Μπαρμπαγιώργος, εάν τον έδερνε στα σοβαρά ή στα αστεία. Ο Καραγκιόζης, κατά το ανέκδοτο, δεν σήκωνε αστεία…

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. Ο Φιλελεύθερος, στις 27 Δεκεμβρίου 2014