Πριν από εκατόν χρόνια, το 1913, το νέο έτος είχε βρει τους Κυπρίους σε αναβρασμό. Οι νίκες των χριστιανικών κρατών στο βαλκανικό πόλεμο, η ελληνική εδαφική επέκταση και οι νέες γεωστρατηγικές πραγματικότητες είχαν προκαλέσει ενθουσιασμό στους Έλληνες και, αντίστοιχα, απογοήτευση στους Τούρκους του νησιού.
Για την ελληνική εξωτερική πολιτική για πρώτη φορά, αυτή την εποχή, το ζήτημα της Κύπρου πήρε διαστάσεις εθνικού ζητήματος, αφού η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου ασχολήθηκε σοβαρά με το Κυπριακό, εντάσσοντάς το στις υπόλοιπες εθνικές διεκδικήσεις. Η εντύπωση που επικράτησε στην Αθήνα αλλά και στον κυπριακό πληθυσμό, ήταν ότι η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν «προσεχής και βεβαία». Στη διαμόρφωση της ψευδαίσθησης της «προσεχούς ενώσεως», συντελούσαν, εκτός από τη ευνοϊκή πολεμική συγκυρία, και όσα είχαν διαρρεύσει για τις συζητήσεις του Βενιζέλου στο Λονδίνο, τον Δεκέμβριο του 1912, σχετικά με την παραχώρηση της Κύπρου στην Ελλάδα με ανταλλαγή της χρήσης του λιμανιού του Αργοστολίου από τον βρετανικό στόλο.
Το γεγονός που εκτίναξε στα ύψη την ευφορία των Ελλήνων της Κύπρου ήταν μια παταγώδης είδηση της λευκωσιάτικης εφημερίδας «Ελευθερία» της 5ης Ιανουαρίου 1913, με τίτλο «Η Κύπρος εις την Ελλάδα. Γεγονός τετελεσμένον»: «Σημαίνον και καλώς πληροφορημένον πρόσωπον μεταδίδει ημίν εκ Καΐρου την λίαν ευχάριστον διά πάντα Έλληνα είδησιν ότι τη συνεννοήσει των κυβερνήσεων Αγγλίας και Ελλάδος, η ιδιαιτέρα ημών πατρίς Κύπρος θα παραχωρηθή μετά των άλλων νήσων του Αιγαίου εις την Ελλάδα. Καθ’ α γράφει ο επιστέλλων ημίν ομογενής, οι  εν Καΐρω επίσημοι αγγλικοί κύκλοι ομιλούσι πλέον αναφανδόν και μετά βεβαιότητος περί της παραχωρήσεως της Κύπρου εις την Ελλάδα, ήτις θα συντελεσθή οσονούπω. Ωρίσθη δε ήδη υπό της Ελλ. κυβερνήσεως και ο μέλλων Διοικητής της Κύπρου, όστις τυγχάνει να ο κ. Παπαμιχαλόπουλος (…) Η «Ελευθερία» χαίρει και αγάλλεται ολοψύχως ευρισκομένη εις την ευχάριστον θέσιν, όπως μεταδώση πρώτη εις το Πανελλήνιον την εξόχως χαροποιόν ταύτην είδησιν, ήτις ευχόμεθα ολοψύχως όπως τάχιστα πραγματοποιηθή προς αληθή ανάστασιν των Ελλήνων Κυπρίων και άφατον αγαλλίασιν των Πανελλήνων.»
Αν και η είδηση της «Ελευθερίας» έμελλε, δυστυχώς, να εξελιχθεί σε μια από τις μεγαλύτερες γκάφες στην ιστορία της κυπριακής δημοσιογραφίας, φαίνεται ότι οφειλόταν σε εκμυστηρεύσεις του ίδιου του Αρμοστή της Κύπρου κατά τη διέλευσή του από την Αίγυπτο και εξέφραζε τη γενική πεποίθηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εκπρόσωποι του τουρκικού πληθυσμού του νησιού τον Δεκέμβριο του 1912 είχαν ζητήσει με υπόμνημά τους την κατάργηση της συνθήκης του 1878 (την αποκοπή δηλαδή από την Οθωμανική Αυτοκρατορία) και την προσάρτηση της Κύπρου στην Αίγυπτο (!) ή τη Βρετανία. Τον Ιανουάριο του 1913 ζήτησαν από το Υπουργείο Αποικιών με αλλεπάλληλα τηλεγραφήματά τους, τη διαβεβαίωση ότι σε περίπτωση ένωσης με την Ελλάδα θα τους δινόταν ο απαραίτητος χρόνος και θα λαμβάνονταν τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των περιουσιών τους από εσπευσμένες πωλήσεις, εν όψει μαζικής τους μετανάστευσης στην Τουρκία… Τις ίδιες ημέρες, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών παραδεχόταν, συζητώντας με τον Βρετανό πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη, ότι «η Κρήτη, η Σάμος και η Κύπρος είχαν ταραχοποιό πληθυσμό που επιθυμούσε την προσάρτηση στην Ελλάδα».

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος», 2 Φεβρουαρίου 2013.