Η λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου άφησε εφιαλτική κληρονομιά στην ανθρωπότητα: εκατομμύρια θυμάτων, νεκρούς, βαριά τραυματίες, άστεγους, πρόσφυγες, σωματικά, ψυχικά και υλικά ερείπια. Για τον ελληνικό λαό η τριπλή φασιστική κατοχή του 1941-1944 ήταν εξαιρετικά επώδυνη και το ποσοστό των θυμάτων στη διάρκειά της από τα υψηλότερα, κατ’ αναλογία, στην Ευρώπη.  Οι Ναζί στην Ελλάδα, παρά τη δήθεν «ελληνολατρία» του Χίτλερ, δολοφόνησαν σε ομαδικές εκτελέσεις αντιποίνων χιλιάδες αθώους αμάχους, ξεκλήρισαν ολόκληρες κωμοπόλεις με τα ανόσια ολοκαυτώματα των Καλαβρύτων, του Διστόμου, του Χορτιάτη, του Κομμένου της Άρτας, της Βιάννου και της Κανδάνου στην Κρήτη, του Μεσόβουνου Εορδαίας, και δεκάδων άλλων κοινοτήτων. Οι 42 μήνες της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα σημαδεύτηκαν από την εγκληματική θηριωδία της «τελικής λύσης», που έφερε το φασιστικό ξεκαθάρισμα των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης και των άλλων πόλεων, αλλά και από τη θυσία εκατοντάδων παλληκαριών και κοριτσιών που στήθηκαν μπροστά στα χιτλερικά αποσπάσματα και εκτελέστηκαν τραγουδώντας τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» του Διονύσιου Σολωμού στην Καισαριανή και στο Χαϊδάρι, στον Γαλλικό ποταμό και στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, στο Κούρνοβο της Λάρισας και στο Δοξάτο της Δράμας. Παράλληλα, χιλιάδες αμάχων πέθαιναν αβοήθητοι καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων από την πείνα και την ελονοσία, ενώ οι «Άριοι» κατακτητές συνέχιζαν αμέριμνοι τη λεηλασία των ελληνικών εθνικών πόρων, προς δόξαν της μισαλλοδοξίας της ευγονικής θεωρίας και της «ανωτερότητας» των Ναζί.

70 χρόνια αργότερα, όλα αυτά είτε αποτελούν μέρος της «δημόσιας» ή της συλλογικής ιστορίας, όπως μεταφέρθηκε στις μέρες μας, είτε στοιχειώνουν τα όνειρα όσων κατάφεραν να επιζήσουν από τη ναζιστική φρίκη και από τότε «περπατούν στα σκοτεινά». Έμελλε στις μέρες μας, η ταλαιπωρημένη Ελλάδα και ο βασανισμένος από τον ναζισμό ελληνικός λαός να γνωρίσουν, ως κακέκτυπη τραγωδία και φάρσα, την εκλογή στο ελληνικό κοινοβούλιο ανθρώπων που δηλώνουν θαυμαστές του Χίτλερ ή της δικτατορίας, που κτυπούν τατουάζ με τη σβάστικα στο μπράτσο τους, που οργανώνουν «ομάδες εφόδου» και τρομοκρατούν Έλληνες και αλλοδαπούς στους δρόμους των ελληνικών πόλεων, που επιχειρούν να επιβάλουν την άποψή τους με τις κραυγές, τη βία, τη δύναμη της σιδερογροθιάς, και τελικώς, με το ατσάλι και το μαχαίρι.

Το τεράστιο ζήτημα για τη δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα, είναι πώς απαντούν, πολίτες και πολιτικός κόσμος σε αυτό το φαινόμενο. Επιλέχθηκαν, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι δικαστικές διώξεις, αλλά είναι προφανές ότι αυτό δεν φτάνει. Σε μια χώρα όπου η οικονομική κατάσταση έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά στην εξαθλίωση, όπου το 30% του ενεργού πληθυσμού είναι άνεργοι, όπου χιλιάδες νέοι μεταναστεύουν αναζητώντας δουλειά, σε μια χώρα όπου το «μνημόνιο» των μαθητευόμενων μάγων οδηγεί σε κρημνοβασία στο άγνωστο, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη ημέρα. Κι αυτά, όταν για δεκαετίες η πολιτική ηγεσία στάθηκε ανίκανη να καταργήσει τα «άσυλα», τις «ασυλίες», και τα προνόμια των λίγων και δεν έβαλε στη φυλακή τους φαύλους εκπρόσωπούς της, όλους αυτούς που προπαγάνδιζαν ξεδιάντροπα τη …διάσταση της ηθικής από τη νομιμότητα (!!!). Θα συνεχίσουμε, όμως, την επόμενη βδομάδα

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Ο Φιλελεύθερος», στις 5 Οκτωβρίου 2013.