Έφυγε σήμερα από τη ζωή ο συνάδελφος ιστορικός και φίλος Βασίλης Α. Καρδάσης. Γεννημένος την Πρωτομαγιά του 1956 στη Δημητσάνα, σε μικρή ηλικία μετακόμισε με τους γονείς του στην Αθήνα, όπου σπούδασε Οικονομικά και αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία. Από το 1987 δίδαξε Οικονομική Ιστορία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης, ενώ ανάμεσα στα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα που εργάστηκε ξεχωρίζει το πέρασμά του ως επισκέπτης καθηγητής από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου (2010–2012). Στη Λευκωσία συνεργάστηκε για μια περίοδο με το υπό διοργάνωση, τότε, Ιστορικό Αρχείο της Τράπεζας Κύπρου.

Με τον Βασίλη πρωτοσυναντηθήκαμε τυχαία στις αρχές της δεκαετίας του 2000 σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης. Στα χρόνια που πέρασε από την Κύπρο συνδεθήκαμε στενά, τόσο οικογενειακώς όσο και με μια γενιά μεταπτυχιακών και διδακτορικών μου φοιτητών και φοιτητριών, Φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, δήλωνε ¨κόκκινος θρησκευόμενος επιστήμονας” και ήταν άρρωστος οπαδός της ομάδας του επινείου των Αθηνών. Ήταν ένας από τους κύριους συντελεστές του πετυχημένου συνεδρίου «Όψεις και πτυχές της ιστορίας του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα και στην Κύπρο», που οργανώθηκε στη Λευκωσία από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, τον Οκτώβριο του 2013, ενώ πήρε μέρος και στο πρώτο συνέδριο για τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό που οργανώσαμε με τη Μονή Μαχαιρά, τον Γενάρη του 2010. Είχαμε επισκεφθεί μαζί τη Δημητσάνα και τα γύρω χωριά της Γορτυνίας, ανέβηκε δυο καλοκαίρια στη Χαλκιδική και σε ένα ταξίδι ζωής για μένα, και εξαιρετικά δύσκολο, με συνόδεψε ένα πρωινό του Οκτωβρίου 2011 στην πρώτη επιστροφή μου μετά το 1974 στη Λάπηθο και στο πατρικό μου.

Από τα πολλά που ταιριάξαμε ήταν το πάθος του να παίρνει τους δρόμους και τα βουνά. Όσο λάτρευε τους επαρχιακούς στενούς ορεινούς δρόμους τόσο δεν του άρεσε να χρησιμοποιεί τις μεγάλες οδικές αρτηρίες. Κάναμε πολλές εκδρομές μαζί σε μικρά χωριά της Κύπρου και ανακάλυπτε και μόνος του ξεχασμένες διαδρομές, μικρά καφενεδάκια και τοπικούς παραγωγούς, που τον χαροποιούσαν και τον έκαναν μικρό παιδί.

Τα τελευταία χρόνια συναντιόμασταν πιο σπάνια, μιλούσαμε πού και πού, παρακολουθούσα ωστόσο τα νέα του, στο ΕΑΠ, στα πολιτικά του, την παραίτησή του από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, την περιπέτειά του στο “Νεάπολις”, το ότι ακόμη κι αυτός έκοψε το διαρκείας στην ομάδα του Πειραιά, την εμπλοκή του στις δημοτικές εκλογές στη Δημητσάνα και στη Λυκόβρυση, τα νέα και πολύ πιο σοβαρά προβλήματα με την υγεία του. Στο τελευταίο του ταξίδι στην Κύπρο ζήτησε και πήγαμε στην Πλατανιστάσα να πάρει χοιρομέρι και τσαμαρέλλα και μετά μια στάση στη Μαρουλλού, όπου το φαγητό του πια ήταν όσο ενός σπουργιτιού. Ωστόσο, έκανε σχέδια για να ανεβεί στη Χαλκιδική το καλοκαίρι, να κάνουμε εκδρομές, να έρθει στην υποστήριξη του διδακτορικού του Πάμπου…

Ώρα σου καλή, Βασίλη! Θα έχουμε τόσα πολλά για να σε θυμόμαστε.

Τον Φεβρουάριο του 2010, στην παρουσίαση του βιβλίου μου “Αναζητώντας την Ελευθερία”, στην Αθήνα