Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Δήμος Αμμοχώστου, η Μητρόπολη Κωνσταντίας, απλοί Αμμοχωστιανοί και Αμμοχωστιανές, αλλά και πολίτες από όλη την Κύπρο, ετοιμάζονταν για την τέλεση της ακολουθίας του Επιταφίου, στον κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα ναό του Αγίου Γεωργίου Εξορινού, στην παλιά πόλη της Αμμοχώστου. Τα συναισθήματα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ποικίλα. Τα περισσότερα ευεξήγητα: Ποιον πρόσφυγα δεν θα συγκλόνιζε η σκέψη να παρακολουθήσει την ακολουθία του Επιταφίου ή της Ανάστασης στην εκκλησία της κατεχόμενης γενέτειράς του, ή ακόμη περισσότερο, να του δινόταν η ευκαιρία να περιφέρει το θριαμβευτικό αναστάσιμο λάβαρο και το νικηφόρο λαμπριάτικο φως στους δρόμους και στα στενά στον τόπο που γεννήθηκε; Και βέβαια, ειδικά για τον κλήρο και τους πιστούς, ποιος μπορεί να μετρήσει τη συγκίνησή τους, όταν εκκλησιάζονται σε έναν αλειτούργητο, συλημένο και πατημένο για δεκαετίες ναό;

Από την άλλη, οι διοργανωτές πιστεύουν ότι με ανάλογες εκδηλώσεις «σπάζουν τα τείχη, οχυρώνουν τη συμφιλίωση, φέρνουν πιο κοντά την πολυπόθητη λύση του Κυπριακού». Αυτή η ελπίδα είναι που δικαιολογεί την παρουσία των τηλεοπτικών συνεργείων (έστω και αν τα διεθνή μέσα που αναμένονταν, διαφημίστηκαν με υπερβολές), αλλά και του πολυπληθούς προσωπικού, των πρόθυμων σε αυτές τις περιπτώσεις, ξένων Πρεσβειών. Είναι ένα σκηνικό που παρακολουθήσαμε ξανά, αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, για την πανήγυρη του Αγίου Μάμαντος, στη Μόρφου. Οι «ειδικοί» που επιστρατεύουν τα Ηνωμένα Έθνη και οι ποικιλώνυμοι ΜΚΟ για την «επανένωση» του νησιού μας, προσπαθούν να ενισχύσουν ανάλογες προσπάθειες «ψυχολογικής επαναπροσέγγισης». Ο χρόνος θα δείξει αν θα δικαιωθούν. Πρέπει να επισημάνουμε, όμως, το οξύμωρο της επιστράτευσης συναισθηματικής φύσης επιχειρημάτων ή σκηνικών (της συγκίνησης, εν προκειμένω, με τα αναμμένα κεριά και τις βυζαντινές ψαλμωδίες στην επιβλητική περιοχή της παλιάς Αμμοχώστου) ειδικά από αυτούς που θεωρούν συναισθηματικά φορτισμένο το σύνθημα «Δεν ξεχνώ»…

Ένα από τα κύρια ζητούμενα που οφείλει να αντιμετωπίσει, κατά την άποψή μας, η πολιτική και εκκλησιαστική μας ηγεσία, σαράντα χρόνια ύστερα από την τουρκική εισβολή και την προσφυγιά, είναι η τραγική κατάσταση των εκκλησιαστικών μας μνημείων στα κατεχόμενα: Εκεί  που δεν θα φτάσει το «Έρραναν τον τάφον» του ψεσινού επιταφίου στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό. Προφανώς ο αρμόδιος για τη διάσωσή τους δεν είναι ο πρόσφατα ανακαλυφθείς ως ισότιμος συνομιλητής (!!!) του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, «Μουφτής των Τουρκοκυπρίων» (δρ. Ταλίπ Αταλάι, γεννημένος το 1968 στο Μαράς, έποικος, δηλαδή, στον οποίο χορηγήθηκε η «υπηκοότητα» του ψευδοκράτους). Θυμίζουμε (από πρόσφατη ομιλία στη Γενεύη του επισκόπου Νεαπόλεως Πορφυρίου): «Όλοι οι ναοί, εκτός από δώδεκα που μετατράπηκαν σε μουσεία, απογυμνώθηκαν από όλο τον διάκοσμο και εξοπλισμό τους. Πολλές χιλιάδες εικόνων, τοιχογραφιών, ψηφιδωτών, ιερών σκευών, λειτουργικών βιβλίων, κλάπηκαν και πολλά από αυτά εξήχθηκαν παράνομα στο εξωτερικό για να πουληθούν σε δημοπρατικούς οίκους, γκαλερύ και συλλέκτες. Τουλάχιστον 80 εκκλησίες μετατράπηκαν σε τζαμιά, 50 βρίσκονται μέσα σε στρατόπεδα ή στρατιωτικές ζώνες του τουρκικού στρατού. Άλλες μετατράπηκαν σε αποθήκες, στάβλους, πολιτιστικά, αθλητικά και νεανικά κέντρα. Κάποιες άλλες καταστράφηκαν με μπουλντόζες. Τα κοιμητήρια έγιναν αντικείμενα βανδαλισμών, σταυροί και ταφόπλακες διαλύθηκαν χωρίς κανένα σεβασμό.»

Φίλες και φίλοι, Καλήν Ανάσταση!

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. Ο Φιλελεύθερος, στις 19 Απριλίου 2014